|
|  |
Na Arafat
Inez Polak - 30.06.2002 03:04
Een interview met Ehud Ya´ari: Israëli, jood en biograaf van Arafat.
"Arafat wil geen akkoord, we naderen het post-Arafat tijdperk", zegt Ehud Ya´ari. Hij is al jarenlang dè Midden-Oosten redacteur van de Israëlische televisie en een van de invloedrijkste commentatoren. Daarnaast is hij auteur van boeken over de intifada, de Yom Kippur-oorlog en de Israëlische invasie in Libanon. Als biograaf van Arafat heeft hij nooit geloofd in de akkoorden van Oslo tussen Israël en de Palestijnen. Wat de meeste Israëliërs betreft, heeft hij gelijk gekregen. De aanvallen gisteren van Israël op de helicopters van Arafat in Gaza ziet Ya´ari als een duidelijke boodschap aan het adres van de Palestijnse leider. "Het is nog geen knock-out, invalide is Arafat wel."
Is Israël bezig Arafat politiek uit te schakelen?
"Ik denk dat Arafats verzekeringspolis verlopen is."
Wat houdt dat in?
"Arafat zelf zal uiteindelijk Israël tot stappen dwingen."
Wat voor stappen?
"Net als koning Hoessein van Jordanië, net als de Egyptische president Sadat, en net als president Assad van Syrië in Libanon met Arafat heeft gedaan."
Uitwijzen?
"Verbannen. Dat kan op allerlei manieren, maar het komt neer op verbannen."
Kan Israël tot een vergelijk met de Palestijnen komen zonder Arafat?
"Zeker."
Met wie?
"Met de constellatie die ontstaat de ochtend na Arafat. Dan zal er volgens mij een zwak centraal Palestijns gezag zijn, met iemand aan het hoofd die het gezag van Arafat ontbeert. De werkelijke macht zal verdeeld zijn over twee tot vier gebieden, met in elk gebied plaatselijke machthebbers. Dat kan Mohammed Dahlan (de huidige veiligheidschef, red.) en zijn bondgenoten in Gaza zijn. En Djibril Radjub (veiligheidschef op de Westelijke Jordaanoever, red.) cum suis, in delen van de Westelijke Jordaanoever, niet per se in de gehele Westoever."
"Als je de laatste tijd Sari Nusseibe hebt gevolgd, heb je kunnen zien hoe hij in feite al bijna als minister van buitenlandse zaken optreedt van die toekomstige coalitie. Hij propageert nu al een beleid dat afwijkt van dat van Arafat en stelt bijvoorbeeld dat de Palestijnen moeten afzien van hun eis dat alle vluchtelingen mogen terugkeren. Met andere woorden, een akkoord met Israël is mogelijk."
Was het niet altijd al de droom van Israël om tot een regeling te komen met lokale leiders, zonder Arafat? Een droom die zich nooit heeft bewezen?
"We hebben het nu niet langer over lokale leiders. Dahlan zat met Arafat in Tunis, Djibril zat in Tunis. Welke andere Palestijnen tellen nog? De PLO zit nu hier. Het leger van de PLO zit hier."
En met Arafat elders, kunnen lokale leiders hier toch belangrijke beslissingen nemen over een akkoord met Israël?
"Niet in de eerste jaren, maar ik denk dat we moeten beseffen dat Arafat het einde van de weg heeft bereikt."
Wat wilden de Hamas en de Islamitische Jihad bereiken met de recente aanslagen?
"Het beleid van Hamas en Jihad is om geen confrontatie aan te gaan met Arafat. Dat benadrukken ze nu ook. Ze willen het Palestijns Gezag handhaven als een omhulsel, maar geleidelijk hun beleid opleggen. Daarom hebben ze vanaf het moment dat Arafat begon te praten over een staakt-het-vuren - en zeker sinds de Verenigde Staten oud-generaal Zinni naar de regio stuurden om een bestand te bereiken - de hele tijd geprobeerd de timing en de dosis van het geweld te bepalen. Arafat heeft er van zijn kant geen moeite mee dat er een beetje geweld is. Dat probeert hij niet te verhinderen. Maar ze hebben nu een geconcentreerde dosis gegeven op een moment dat het hem niet uitkwam. Volgens mij hebben ze het expres gedaan om hem voor het blok te zetten en hem af te schilderen als iemand die zwicht onder druk van Israël en de Verenigde Staten, dan wel onder die van de Hamas."
Wat hebben ze nu in feite bereikt?
"Ze willen het beleid bepalen, overnemen. En Arafat en zijn Fatahbeweging ertoe dwingen Hamas te aanvaarden als een partner, niet per se als een gelijkwaardige partner, maar wel eentje om wie je niet heen kan. In het verleden kon Arafat de Hamas negeren. Nu willen ze een realiteit creëren waarbij hij niets kan ondernemen zonder de tactische instemming van Hamas."
Wat is het verschil, ideologisch, tussen enerzijds Hamas en de Islamitische Jihad en anderzijds Arafat?
"Het verschil zit in de eerste plaats in hun idee over het karakter van een Palestijnse staat, of het al dan niet een theocratische islamitische staat moet zijn. En ten tweede, of het toegestaan is - zelfs alleen maar tactisch - om met Israël akkoorden te sluiten en daarbij de staat Israël te erkennen. De Hamas en de Jihad sluiten tijdelijke ´regelingen´ met Israël niet uit, zoals een staakt-het-vuren. Maar ze zijn principieel gekant tegen elke vorm van erkenning van de staat Israël."
En Arafat?
"Wat Arafat betreft zijn akkoorden met Israël mogelijk, alleen mogen die niet betekenen dat daarmee het conflict ten einde is. Arafat is wel bereid tot akkoorden waarbij hij Israël erkent. Maar voor hem is een akkoord slechts een akkoord, niet meer dan dat. Bij hem komt er na de vrede een bestand en na het bestand een schending van het bestand."
Bij hem is de vrede slechts tactiek?
"Ja, voor Arafat is de vrede een inleiding, een corridor naar een voortzetten van het conflict op verschillende manieren?"
Hoeveel macht, controle heeft hij nog?
"Zoveel als hij maar wil tonen. Hij heeft zelf aan het begin van de intifada uit eigen vrije wil besloten zijn controle op te geven, om de intifada te laten voortwoeden. Nu is de vraag hoeveel macht en kracht hij wil uitoefenen om die controle terug te krijgen. Hij heeft die macht. Hij veinst dat hij verzwakt is, omdat het hem uitkomt zwak te lijken. In werkelijkheid heeft hij het met opzet gedaan."
Hij riskeert dus ook geen burgeroorlog als hij de radicale groeperingen wil intomen?
"Zeker niet."
Wat belet hem dan om nu zijn macht te vestigen?
"Zijn wil om de strijd, om het geweld voort te zetten. Jij gaat er van uit dat hij die strijd wil staken. Ik denk dat dat niet klopt. Hij wil doorgaan met die mengeling van enerzijds onderhandelen en anderzijds strijd. Hij hoopt op die manier een akkoord te bereiken dat geen einde van het conflict behelst. Als het een akkoord is dat slechts een tussenstation is, dan is hij bereid."
"Kijk, hij is nu in een situatie verzeild geraakt, waarbij de intifada als volksopstand allang van de baan is. Alles wat er over is, zijn de zelfmoordaanslagen. Dat is niet wat hij had gehoopt. Van hem uit gezien is de intifada niet een geslaagd project. Integendeel, de intifada is mislukt. Israël mag dan verliezen in de wereldopinie, ook hij verliest en zit nu gevangen. Hij wil er uit gered worden met een royaal aanbod, maar dat krijgt hij niet. De Amerikanen vergelijken nu al de Hamas met Bin Laden. Dat betekent dat Arafat de Taliban is."
Zitten we al in het post-Arafat tijdperk?
"In veel opzichten wel. De toekomstige coalities manifesteren zich al. Israël, maar ook de VS en Europa, misschien met uitzondering van Frankrijk, begrijpen dat je met Arafat geen alomvattend akkoord kan sluiten. We leven al in de ´morning after´."
|
| Read more about: zonder rubriek | | supplements | | | some supplements were deleted from this article, see policy | | Auteursrecht geschonden | Advocaat - 30.06.2002 10:52
De bron van bovenstaande is niet aangegegeven. Een proces wegens auteursrechtenschending is dus te verwachten, via het IP nummer van de "knipper en plakker".
| | | 30.06.2002 15:50
Deze leugens zijn duidelijk geschreven door een zionist
ZIONISME=RACISME
abrahim
| | pfff | Mies - 30.06.2002 18:12
Die laatste post slaat dus echt nergens op.
| | koning Midas wilde goud. | Anonymous - 01.07.2002 01:04
Het gaat helemaal niet om Arafat of Sharon. Da´s een Amerikaanse versimpeling.
Eigenlijk wilde Bush zich toch helemaal niet met Israël en de Palestijnen bemoeien? Hij had al een onbegrensde "war on terror" op zijn bordje liggen. Maar in plaats van mee te helpen om Sadam Houssein (alsnog) uit te schakelen begon Israël ineens een eigen agenda te volgen.
"De palestijnen zijn onze terroristen" werd het media-item en ze begonnen stevige offensieven (militair, lobby, media) die Bush in een lastig parket brachten.
"Maar wij zijn toch jullie beste vrienden?" klaagde Bush op CNN toen Sharon hem verraad verweet. Hij wilde zijn eigen oorlog voeren, maar Israël liet zich niet remmen zodat hij onverwacht met een tweede front opgescheept zat. Dat kan nauwelijks zijn wens geweest zijn, want hij had juist de steun nodig van Europa en een aantal Islamitische landen om zijn oorlog tegen het terrorisme zonder al te veel kleerscheuren voor Amerika te kunnen afronden.
Maar eenmaal voor het blok gezet en onder druk van de nationale lobby en publieke opinie (openlijk kritiseren van Israël is in Amerika al jaren lang zoiets als carrière-zelfmoord) besloot hij blijkbaar om de problemen dan maar een voor een aan te pakken. Eerst Sharon zijn zin geven en hem de Palestijnen op lasten ruimen die sowieso een toenemend gevaar vormden voor de Amerikaanse plannen in die regio omdat ze door Sadam Houssein ingezet konden worden als "pionnen",
en dan -zodra Israël zich weer wat handelbaarder zou tonen- met vereende krachten Sadam Hoessein opruimen.
Met deze ondoordachte aanpak wordt er echter een totaal ander resultaat bereikt dan Bush verwacht. Er zullen niet zo veel mensen treuren om het vertrek van Arafat. Niet onder de Palestijnen, niet onder de buurlanden en niet in de rest van de wereld. Wat dat betreft zullen diens dagen als leider inderdaad wel geteld zijn. Maar het is desalniettemin een enorme politieke blunder van Bush om dit zo als eis naar voren te brengen vanuit de vooronderstelling dat men Arafat wel snel zal vergeten zodra er alternatieve leiders gepresenteerd worden.
Ten eerste bereikt hij hiermee dat nu alle Islamitische landen in het Midden Oosten zich tegen Amerika zullen (moeten) keren. Niet alleen vanwege dreigende binnenlandse onrust onder de bevolking, maar ook voor hun eigen eer/zelfrespect. Sadam Hoessein bereikt daarmee meer dan hij had durven hopen: de ´war on terror´ verandert in een ´war on Islamists´.
Europa zal zich de vingers niet willen branden aan zo´n dwaze oorlog, al was het alleen maar omdat ze door Israël en Amerika grof beledigd werden afgelopen jaar of omdat de Islam in Frankrijk de 2e religie is, terwijl Frankrijk juist als centrum/motor van de EU-economie moet gaan functioneren om uit de crises te komen. Een oorlog tegen de Islam zou onder de huidige omstandigheden op zijn minst het einde van de politieke stabiliteit en welstand in Europa betekenen.
Wat in de afgelopen decennia niemand gelukt is, namelijk het verenigen van de Arabische landen, wordt met deze openlijk partijdige inmenging in de Arabische aangelegenheden door Bush bereikt. En door zijn dwaze verklaring van Iran (en zelfs Cuba) tot Rogue-state is het hem gelukt om het daar nu juist op gang komende proces van liberalisering/versoepeling te blokkeren en zelfs te bewerken dat de interne tegenstellingen tussen de Iranische- en Arabische tak van de Islam overbrugt kunnen worden door ze een gezamenlijke vijand te bieden: de VS.
Op korte termijn krijgt Bush nu als beloning de status van kordaat leider en de Israëli krijgen hun grondgebied. Maar er bestaat een oude Arabische vervloeking die luidt: "Moge al uw wensen in vervulling gaan."
Door van de Palestijnen martelaars te maken is er van twee gescheiden kwesties (Al Quaida achtig terrorisme en het Midden Oosten conflict) één groot ideologisch conflict gemaakt. Israel haalt zich met deze meedogenloze overwinning op een weerloze bevolkingsgroep de haat van haar buren op de nek, terwijl de VS zich na deze openlijke (beschamende) partijdigheid niet meer zal kunnen beroepen op het morele leiderschap in de wereld.
(Het intellectuele-, politieke- en nu ook economische leiderschap werd buiten de VS sowieso al sterk betwijfeld, maar de sterk toenemende binnenlandse repressie, de afbraak van grondwettelijke burgerrechten, de twijfel over verkiezingsfraude en voorkennis over 9/11 zowel als de economische onzekerheid wakkeren nu ook bij Amerikanen grote twijfels aan over de competentie van hun overheid.)
| |
| supplements | |
