|
|  |
Aangekondigde storm steekt op boven de polder
Erik Demeester - 10.05.2002 22:39
Na de moordaanslag tegen Pim Fortuyn, de uiterst rechtse en racistische demagoog, zal niets meer hetzelfde zijn in Nederland.
Niemand kan er nog aan twijfelen: de artificiële consensus in Nederland ligt nu aan scherven; de polderdijk is duidelijk gebroken. De crisis in de Lage Landen neemt de proporties aan van een echte regimecrisis zoals België er een gekend heeft in 1996/1997 met de Witte Beweging. Een artikel uit België.
Maandagavond 6 mei 2002, even na zessen werd de extreem-rechtse en racistische demagoog Pim Fortuyn met zes kogels beschoten op de parking van het Mediacentrum nabij Amsterdam, waar hij net een live radio-interview afgelegd had. Hij overleed aan zijn verwondingen. Alles duidt op een politiek gemotiveerde moord.
Niets is natuurlijk meer vreemd aan de ideeën van de marxisten rond Vonk dan het gebruik van de methodes van individuele terreur of terrorisme in de strijd tegen racisme, extreem-rechts en fascisme. Indien het individu achter de aanslag tegen het leven van Pim Fortuyn een einde wenste te stellen aan zijn racisme en politieke demagogie, dan heeft hij het bij het verkeerde eind. Op deze manier worden Pim Fortuyn en zijn ideeën postuum de enige en echte overwinnaars van de verkiezingen van 15 mei. Tot de eerste resultaten van de moord op Fortuyn behoort ook het afgelasten van de massabetoging tegen het racisme van 11 mei in Rotterdam.
Er is dus geen greintje, niet de minste atoom progressiviteit in de moord op Pim Fortuyn. Integendeel, meer mensen, hoofdzakelijk een twijfelende groep kiezers, zullen nu zeker voor de LPF, de Lijst Pim Fortuyn stemmen. Het racisme, de extreem-liberale en rechtse oplossingen van Fortuyn zullen tijdelijk nog dieper wortel schieten bij een ontredderde bevolking. De mythe van Fortuyn, de man wiens mond werd gesnoerd door het bange establishment, is geboren.
De aanhang van Pim Fortuyn kan enkel aangepakt worden door middel van een massastrijd van jongeren en vooral dan door de arbeidersbeweging die in actie treedt met een programma van dringende sociale hervormingen in huisvesting, urbanisatie, onderwijs, vrijetijdsbesteding en werk. Als goeie aartsliberaal en racist probeerde Pim Fortuyn de onveiligheid waartegen hij beweerde een kruistocht te voeren, te herleiden tot de straatcriminaliteit van jonge mensen van vreemde en islamitische oorsprong. Geen woord over de vermenigvuldiging van de bronnen van onzekerheid en de instabiliteit die het economisch en sociaal poldermodel schragen: de onvoorspelbaarheid van de werkuren en de werkdagen, de atypische contracten, de intensifiëring van de arbeid, mobbing, psychologisch geweld en intimidatie, management door stress enzovoort. De motor van de welvaart in de polder was de groei van de sociale onzekerheid, het vernietigend individualisme, de meedogenloze cultus van de competitiviteit in alle sferen van het menselijke handelen. Allemaal bronnen van instabiliteit waarvan het geheel nog groter is dan de som van de samenstellende delen.
Pim repte hier met geen woord over. Hoe banaal was deze man dan toch! Hij deelde in de consensus over de onschendbaarheid en de onverantwoordelijkheid van het kapitalisme. De man waarvan werd gezegd dat hij de Nederlandse taboes doorbrak nam echter de grootste van alle taboes, het kapitalisme, in bescherming.
Echte originaliteit bestaat erin de immuniteit van het kapitalisme in vraag te stellen. Bij verstek van een dergelijk antwoord van de arbeidersbeweging en de linkse politieke krachten in Nederland op de ondraaglijke sociale onzekerheid stelde Pim de agenda op. Hij had op deze manier het monopolie van de kritiek op het ‘systeem’. Is dit geen strenge les voor de Nederlandse arbeidersbeweging die historisch de drager is van niet alleen een maatschappijkritiek maar ook van een project van drastische maatschappijverandering? Vandaag behoren de leiding van dezelfde arbeidersbeweging tot de meest behoudsgezinde krachten van de maatschappij. Geen wonder dus dat een ontredderde bevolking zich afkeert van de Partij van de Arbeid en zich in de armen stort van een excentrieke maar gevaarlijke demagoog.
De verkiezingscampagne voor de wetgevende verkiezingen wordt nu op een dramatische manier stopgezet en een ongekende commotie heeft de hele Nederlandse samenleving overvallen. Enkele uren na het nieuws van zijn dood verzamelden duizenden mensen zich voor het stadhuis van Rotterdam en enkele honderden concentreerden zich voor het Binnenhof in Den Haag, de Nederlandse zetel van het parlement. De stemming onder de aanhangers van Pim Fortuyn balanceerde van verslagenheid en droefheid tot openlijke grimmigheid.
De regeringsleiders van de paarse coalitie werden snel beschuldigd van medeplichtigheid in de moord op Pim Fortuyn. “Moordenaars, moordenaars” riep de menigte. “Ze hebben hem vermoord” schreeuwde een ander. Met “ze” wordt er verwezen naar de traditionele politici van paars. Later op de avond regende het stenen naar de politie en kwam het tot schermutselingen, kleine brandstichtingen en plunderingen. De Mobiele Eenheid werd ingeroepen om de menigte in toom te houden. De regering en de uittredende partijen van CDA, VVD en de PVDA vrezen dat de woede van de aanhangers van Fortuyn zich tegen hen gaat keren. Daarom riep een bleke en duidelijk verslagen Wim Kok op tot kalmte.
Alle lagen van de Nederlandse samenleving zijn geschokt door deze politieke moordaanslag. Politieke moordaanslagen van deze omvang zijn zeldzame gebeurtenissen sinds de Tweede Wereldoorlog in West-Europa. Het duidt op een ten top gedreven spanning in de maatschappij.
We schreven reeds (zie artikel van Erik De Bruyn van 11 april 2002 op deze site) dat met de verkiezingsoverwinning in maart van Pim Fortuyn en de lijsten van Leefbaar Nederland met de plaatselijke verkiezingen, de maatschappij in Nederland afstevende op zeer woelige tijden, waarvoor onze noorderburen zich voorheen immuun achtten.
Met de moord op Fortuyn wordt Nederland plots gekatapulteerd van het ogenschijnlijk meest harmonieuze en politiek correcte land naar de groep van de meest instabiele en woelige landen van West-Europa. Deze groep wordt alsmaar groter de laatste maanden. Frankrijk werd twee weken geleden brutaal uit haar voorspelbare sudderpolitiek gerukt met de deelname van Le Pen in de tweede ronde van de presidentsverkiezingen en de pre-mei-68-achtige mobilisatie en de politieke polarisatie.
Alles wat zo ‘onnederlands’ leek steekt nu de kop op in het hartje van de polder. We denken niet alleen aan de electorale successen van Pim Fortuyn en de lijst Leefbaar Nederland, maar ook aan het doorbreken van een afwezig cordon sanitaire in Rotterdam dankzij de coalitie tussen CDA, VVD en Pim Fortuyn. Naast de politieke moordaanslag is er ook het begin van een heropflakkering van stakingsbewegingen, zoals deze bij Philips, evenals het opduiken van de ‘oude’ maar o zo moderne tegenstelling ‘werkgever, werknemer’ bij een nieuwe sociaal segment zoals bij de 70.000 IT-werkers.
Wim Kok, de ontslagnemende minister-president, vertelde een paar uur na de aanslag dat de Nederlandse traditie erin bestond politieke tegenstanders met woorden en niet met kogels te bekampen. De Nederlandse staat en burgerij heeft echter een andere traditie die gelijkloopt met de tradities, reacties en gewoontes van andere kapitalistische staatsapparaten, zoals het gebruik van bruut geweld in de repressie van dissidente bewegingen. Al de rest is een mythe. De geschiedenis van de kolonisering van Indonesië bijvoorbeeld is er een van massaslachtingen, cynische manipulatie en verraad. Herlees Max Havelaar en (her)ontdek het echte gelaat van de Nederlandse burgerij!
Het vroegtijdige ontslag van de paarse coalitie naar aanleiding van het Srebrenica-verslag waar de schandalig passieve rol en zelfs de medeplichtigheid van het Nederlands militaire contingent bij etnische zuiveringen in het voormalig Joegoslavië aan de kaak wordt gesteld, versterken nog het beeld van een land dat stuurloos is geworden. Niemand kan er nog aan twijfelen: de artificiële consensus in Nederland ligt nu aan scherven; de polderdijk is duidelijk gebroken. De crisis in de Lage Landen neemt de proporties aan van een echte regimecrisis zoals België er een gekend heeft in 1996/1997 met de Witte Beweging.
De sleutel van de situatie ligt nu in de handen van de arbeidersbeweging en haar organisaties. Hiervoor moet echter hét taboe der taboes gebroken worden: het stilzwijgen rond het kapitalisme. Het racisme in het bijzonder onder de kleine mens is geen vaststaand gegeven. Bertold Brecht, de Duitse toneelschrijver en dichter, vertelde dat een racist iemand is die zich van woede vergist. Aan de arbeidersbeweging de taak om de woede en frustratie om te buigen naar de echte verantwoordelijken van de ellende in Nederland, namelijk het vernietigende winstsysteem. Pas dan kan de basis gelegd worden voor een echte en geen artificiële harmonie in de maatschappij.
 E-Mail: vonk1@pandora.be  Website: http://www.vonk.org
|
| Read more about: oranje | | supplements | | | some supplements were deleted from this article, see policy | | Mee eens | 10.05.2002 22:56
Mee eens, er is een bekend spreekwoord dat heet de stok om de hond te slaan.
| | Bravo! | K - 10.05.2002 22:58
Bravo! Eindelijk klare taal,
| | svp posters van deze tekst | Jose van leeuwen - 10.05.2002 23:23
Dit is de echte vinger op de zere plek van de samenleving en niet de zere plek die men ons wil laten geloven.
| | Nog een Belgisch artikel | Jan Hasaers - 10.05.2002 23:23
Jan Hasaers
Solidair 10-05-2002
Ontevreden Nederlanders verliezen spreekbuis
Traditionele partijen keren terug naar orde van de dag
"Fortuyn durfde zeggen waar het op stond. Hij sprak over onze problemen en daarom stonden we achter hem", zegt een jongeman aan het Rotterdams standbeeld waar honderden mensen bloemen komen leggen voor Fortuyn. "De andere politici zitten in hun torenkamertjes en trekken zich niets aan van onze problemen." Zo zag een deel van ontevreden Nederland Fortuyn. Maar er was blijkbaar meer dan één Fortuyn?
"Het establishment heeft hem vermoord", zegt een andere. Ook zo uit zich de diepe onvrede over de paarse coalitie en de traditionele partijen. Fortuyn buitte die onvrede uit: "Als er een aanslag op mij wordt gepleegd dan zijn zij mee verantwoordelijk. Want zij hebben het klimaat mee geschapen."
Wat moeten we daar nu allemaal van denken? Hoe meer je de reacties hoort van de duizenden mensen die zijn rouwregister gaan tekenen én hoe meer ik zijn boeken en artikels lees, hoe meer ik tot de indruk kom dat er zo waar drie verschillende Pim Fortuyns waren. Ten eerste was er de mens Fortuyn. Voor sommigen een geinige homo, voor de ander een enge kaalkop. Zijn dood betreur je zoals je dat voor anderen doet. Zoals de racistische moord op het Marokkaanse koppel in Schaarbeek. Of de politieke moord op de Turkse communist Cafer Dereli in Rotterdam een dik jaar geleden. Politieke moorden, waar de traditionele partijen helemaal niet zo geschokt door zijn. Voor hen geldt dat blijkbaar alleen als het slachtoffer uit hun establishment komt. Want laten we wel wezen: Fortuyn was tot ’89 jarenlang lid van de Nederlandse socialisten (PVDA). Daarna werkte hij mee met de christen-democraten (CDA) en nog geen jaar geleden wilde hij nog meewerken met de liberalen van de VVD, vooraleer hij uiteindelijk alleen opkwam.
Weg met achterkamerpolitiek
Ten tweede is er de Pim Fortuyn die voor veel Nederlanders het uithangbord van hun terechte onvrede met de traditionele partijen was geworden. Die partijen waren gewend om politieke incest te bedrijven. Gewend om wisselende coalities te vormen - weliswaar binnen de afgesloten politieke familie - waar iedereen het met iedereen mag doen. Acht jaar geleden deden socialisten (PVDA) ‘het’ met de christen-democraten (CDA). Daarna deden de socialisten ‘het’ met de liberalen (VVD) en de zoons en dochters van D66. En uiteindelijk zag niemand het verschil nog. Want het beleid, bedisseld in achterkamertjes en binnenhofjes, bleef hetzelfde. Objectief gezien komt de dood van Fortuyn hen nu goed uit.
Nu hij er niet meer is, vrezen vele Nederlanders dat er weer zal worden overgaan tot de orde van de dag. En dat was niet de verwachting die Fortuyn bij velen wakker maakte. Dat lees je overvloedig in de condoleanceregisters: "De gevestigde orde is bang voor verandering en dus waren ze bang voor jou. Misschien gaat de rest van de politiek eens inzien dat democratie pas werkt als ieders stem met respect gehoord wordt", schrijft een zeker Kees. "De zittende regering was ingedut en toen kwam jij. Extravagant, levendig, nieuwe ideeën brengend. Daar zijn wij in Nederland erg aan toe. Niet alles wat je verkondigde, was op mijn lijf geschreven, maar vele uitspraken deden menigeen de ogen en oren openen." Ook ene Erik zegt: "Ik was het niet met je ideeën eens, wel met de manier hoe je politiek bedreef. Ons landje moet toch zo zijn dat je je mening vrij uit mag zeggen."
Net als in België sluiten de politici van de traditionele partijen de gewone man van de politiek uit en nemen ze zijn problemen niet au serieux. De wachtlijsten in de ziekenhuizen werden langer. Dokter Maurits de Brouw, chirurg in een Maastrichts ziekenhuis nam ontslag: "Ik kon de wachtlijsten niet meer aanzien." De nieuwe jobs waarmee de paarse coalitie zo graag uitpakt, zijn meestal deeltijds of minder, slecht betaald en tijdelijk. Totaal onvoldoende voor de jeugd om een zekere toekomst op te bouwen.
Geen wachtlijst voor gevechtsvliegtuig
Vraag blijft: hoe klonk het geluid van de derde Fortuyn. De Fortuyn uit zijn boeken en columns. Wel, nogal vals. Ten minste als je het beluistert met het oor van een gewone mens. Neem twee dossiers: de wachtlijsten in de gezondheidszorg en de participatie in de bouw van de Joint Strike Fighter.
Je moet niet lang gestudeerd hebben om de oorzaak voor de lange wachtlijsten te zien in een gebrek aan personeel en middelen en slechte organisatie. Fortuyn vond vooral dat er al te veel geld naar zorg ging: "In 15 jaar tijd een verdubbeling van de kosten (van 41 naar 85 miljard gulden) voor een over het algemeen aanzienlijk slechter product." (1) Op pagina 21 van zijn boek De Puinhopen van Paars, dat expliciet als ondertitel draagt "de wachtlijsten in de gezondheidszorg", krijgt het verplegend personeel eerst een veeg uit de bedpan: "De geneeskundige arbeidsproductiviteit van het uitvoerend personeel, van dokters tot en verplegenden, heeft een bedroevend laag niveau bereikt, nog eens versterkt door verkorting werkweek, ADV-dagen, vakantiedagen, een hoog ziekteverzuim, een forse toestroom naar de WAO en dergelijke." In het Utrechts Medisch Centrum is het aantal bedden op 12 jaar gedaald van 1.065 naar 875, terwijl het personeel van 3.000 naar 6.000 is gestegen en de operatiekamers gemiddeld 30 percent leeg staan. Zijn conclusie: "In de plaats van bureaucraten en managers, meer artsen en verpleegkundigen met en flink hoger salaris en dat alles in beginsel budgettair neutraal." Zolang het maar budgettair neutraal is. "Of je het nu over gezondheidszorg, onderwijs of veiligheid hebt: we moeten die schreeuwlelijkerds de mond snoeren. Er gaat geen extra geld naartoe", verklaarde hij in Het Parool. (2) Waarom? Blijkbaar omdat ook Fortuyn het aan nieuw wapentuig, de Joint Strike Fighter, wilde besteden, net als de paarse regering. Het NRC Handelsblad schreef de dag van de aanslag dat hij was opgezocht door de Amerikaans ambassadeur en dat het niet was uitgesloten dat Fortuyn de deelname zou steunen: "Enkele weken geleden verwaardigde de Amerikaanse ambassadeur J. Sobel zich om Pim Fortuyn in zijn Rotterdamse woning te bezoeken. (…) Het is overigens vooralsnog onduidelijk waar Fortuyn precies staat op dit punt. Aanvankelijk wees hij deelname aan het kostbare vliegtuigproject ondubbelzinnig af, maar later liet hij hierover minder categorische geluiden horen. Het lijkt in deze omstandigheden niet uitgesloten dat Fortuyn zich alsnog achter de JSF zal scharen." (3) Als het erom gaat een bedrag van 800 miljoen euro aan wapentuig te besteden dan is Fortuyn ook niet vies van de achterkamerpolitiek. Wanneer staat de linkse Pim op die de gevechtsvliegtuigen op de wachtlijsten zet?
Bronnen
1 De Puinhopen van Paars. Maart 2002, p.21.
2 Het Parool, 8 september 2001.
3 NRC Handelsblad, 6 mei 2002.
Website: http://www.pvda.nl
| | Goed voorbeeld ! | Ca$h - 10.05.2002 23:41
Mooi artikel Hans. Inclusief referenties nog wel ! Eindelijk weer een volwaardig artikel op indymedia.nl
| | rectificatie | Ca$h - 10.05.2002 23:42
Hans is Jan
| | PVDA dag en nacht verschil | jurrie - 11.05.2002 01:08
Geen pvda.nl, maar hoogstwaarschijnlijk pvda.be
Website: http://www.pvda.be
| | stem niet op de lijst Fortyun | roos - 11.05.2002 07:15
Stem niet op de lijst Fotyun als u niet geasioceerd wilt worden met rechts extemisten want kijk naar hun web site en u kunt zien wat hun werkelijke motivatie is.
Stem niet op het cda want hun evt proteststem zal naar hun gaan of naar een christelijke partij
| | RACIST? | A.N. - 21.07.2002 22:52
Wat een kortzichtiggheid is wel gebleken.Pim als racist, daar moet ik smadelijk om lachen.
Onderbouw deze stelling eens, s.v.p.
| |
| supplements | |
