1 mei rede van Carlo Giuliani´s moeder
PVDA BE - 03.05.2002 00:34
Een mei rede van Haidi Giuliani; moeder van Carlo Giuliani, door Berlusconi´s troepen vermoord in Genua bij de G8 top. Uitgesproken bij Brussel
1 Mei 2002: Toespraak van de moeder van Carlo Giuliani, Haidi
In de oude schoolschriften van Carlo heb ik iets gevonden wat hij geschreven heeft over de geschiedenis van het Verzet in ons land :
"En dan had je al die die thuis bleven en aan hun eigen belangen dachten. Het waren die zelfde die het regime goedkeurden, diezelfde die toelieten dat het regime die weg opging. Zonder te protesteren bleven zij toekijken."
Hoe dikwijls heb ik mij niet afgevraagd, of wij ook niet blijven toekijken?
Tegenover de onnoemelijke tragedie van de volkeren die te lijden hebben van honger en dorst, onwetendheid en armoede en een gebrek aan de meest belangrijke rechten van een menselijk wezen;
tegenover de oorlog en de arrogantie van de sterkste, en van de rijksten, die hun eigen levensmodel willen opleggen en die de cultuur van de andere vertrappelen, in naam van een eenzijdige en egoïstische ontwikkeling;
tegenover de migrant die in onze eigen stad woont, die we ontmoeten in onze straat, maar die niet de zelfde voorrechten heeft, die niet met de zelfde eerbied behandeld wordt en die elke dag het risico loopt uitgewezen te worden;
tegenover ontelbare grote en kleine onrechtvaardigheden, hoe dikwijls blijven we niet zwijgen?
O ja, er zijn ogenblikken dat we ons protest uitschreeuwen, we proberen dat nu te doen voor de Palestijnen die verschrikkelijke dagen beleven.
Sommigen beschuldigen ons daarom dat we anti-joods zouden zijn.
Dat is niet juist.
Persoonlijk heb ik altijd en zal ik altijd meevoelen en een diepe solidariteit betonen aan wie slachtoffer was van de holocaust.
Maar wat hebben de Palestijnen daarmee te maken ?
Wat hebben kinderen, vrouwen en mannen daarmee te maken, die sedert reeds zolang hun grond zijn afgenomen, die hun bomen hebben zien omvellen, die hun huizen hebben zien vernietigen, van wie hun vrijheid wordt afgenomen.
Laat ons proberen om niet meer te spreken over joden en moslims, over arabieren en israëli´s, laat ons over mensen spreken.
Ik sta aan de kant van wie wordt aangevallen, van wie wordt overweldigd en vernietigd.
En ik wil niet zwijgend blijven toekijken.
Carlo was geen jongen die bleef toekijken.
Toen hij op het lyceum zat, tijdens de oorlog in Bosnië, heeft hij samengewerkt met een vereniging die kleren, levensmiddelen en geneesmiddelen inzamelde voor die bevolking.
Hij was ook begonnen hulp te verlenen aan een vereniging die bijstand verleent aan wie lijdt aan AIDS.
Dat zijn wij pas na zijn dood te weten gekomen, van zijn vrienden.
Op vrijdag 20 juni is hij het huis uit gegaan, samen met een andere jongen.
Hij zag hoe het zogezegde black block ruiten kapotsloeg en auto´s in brand stak, hij zag hoe de ordekrachten aanwezig waren en niet tussenbeide kwamen.
Hij zag hoe op een plein waar actie gevoerd werd, de pacifisten werden aangevallen door die zelfde politie, die zopas nog het black block ongemoeid gelaten had.
Hij zag een stoet van jonge betogers waartegen de politie urenlang chargeerde, op een traject waarvoor vooraf toelating was gegeven en heel ver weg van de verboden rode zone.
Samen met hen heeft hij de politie charges ondergaan van gepantserde wagens, traangasgranaten en waterkanonnen.
Toen zag hij een pistool gericht op een jongen voor hem.
Hij is niet blijven staan toekijken. Hij heeft een lege brandblusser opgeraapt, die tot voor zijn voeten was gerold om dat pistoolschot tegen te houden.
Daarom werd hij vermoord.
De moeder van Carlo
Brussel 1 mei 2002
 Website: http://www.pvda.be
|
