"zware straf" geëist voor "vuil zwijn!" tegen smeris
ACAB - 05.03.2010 14:21
Op 7 september vorig jaar togen mensen van AAGU naar het politiebureau Paardenveld om opheldering te eisen over de dood van een (volgens de berichtgeving) 40 jarige Turkse man in het cellencomplex in Houten. De man was opgepakt omdat hij geen ID kon tonen toen de smeris hem wilde verbaliseren wegens wildplassen. Hij werd als zijnde illegaal in vreemdelingenbewaring gesteld.
Tijdens de actie bij Paardenveld werd schrijfster dezes opgepakt wegens 'belediging van een ambtenaar in functie'. Gisteren werd van de politierechter verwacht dat hij een veroordeling zou uitspreken...
De smeris moest zijn eigen bureau bewaken op 7 september 2009
Veelplegersdossier
Enkele weken geleden kwam het dossier bij de zaak binnen. Voorop het dossier stond een dik stempel: VEELPLEGER. Ik blijk “te boek te staan als zeer actieve veelpleger”. Verder bleek bij het dossier over de zaak zelf ook een dik veelplegersdossier te zitten, uitgedraaid vanuit het registratiesysteem MIB.
Dat ik als zodanig geregistreerd sta wist ik al. Daarover, over de criteria die men hanteert, over aparte strafvorderingsrichtlijnen, over adoptieagenten en ongewenste nieuwjaarswensen van de politie, over een hele reeks van klachten tegen de politie, en over een aantekening in het dossier dat bij een volgende arrestatie 'wegens een VH misdrijf' (= waarvoor inverzekeringstelling mogelijk is) de ISD maatregel (= plaatsing in inrichting stelselmatige daders voor twee jaar) zal worden gevorderd, in een volgend artikel, te publiceren vandaag of in de loop van dit weekend, meer.
Namenlijsten
Het veelplegersdossier bevat niet alleen gegevens over mijzelf (een 'A5je', het 'crimineel CV', de antecedentenlijst, mutaties uit het HKS (politieherkenningssysteem), maar ook van anderen. Het bevat drie pagina's met namenlijsten van '(mede)betrokkenen' van 2005 t/m 2009. Hieronder staan veel mede-activisten met wie ik samen tijdens acties ben gezien of opgepakt. Ik heb getracht zoveel mogelijk betrokkenen hierover in te lichten.
Sommige mensen hebben een sterretje voor hun naam. Dat betekent dat ze zijn ingedeeld in één of meerdere 'doelgroepen'. Zo'n doelgroep kan zijn: Links/dierenactivisme. Dergelijke koppeling van informatie en van bestanden wekt de indruk dat politie en justitie er een eigen inlichtingendienst op na houden. Reden te meer om zo lang mogelijk anoniem te blijven, want werkelijk álles wordt wel ergens bijgehouden en gekoppeld.
Wat is het registratiesysteem MIB?
Monitoring doelgroepen, Informatieknooppunt ketenpartners, Bevraging en analyse. Het MIB is een informatiesysteem dat gegevens uit andere systemen koppelt, waaronder het Herkenningsdienstsysteem (HKS), BPS en Compas van het OM.
De rechtszaak gisteren.
Twee andere activisten die er destijds bij waren, werden als getuigen gehoord. Doel hiervan was niet om de vermeende belediging te ontkennen (integendeel zelfs) maar om aan te tonen dat de woorden 'Vuil zwijn', gevolgd door iets als 'hou je poten thuis' noodzakelijk waren ter afwending van meer politiegeweld. Even tevoren had de bullebak in kwestie (type zeer groot, 2 meter lang, 1 meter breed, stierennek en armen als dijbenen) een activiste, één van de getuigen, opgetild en tegen de grond gegooid. Zij landde hierbij een slordige twee meter verderop bovenop andere mensen. Dit heeft haar gevaarlijke val (ruggelings, landend 'op haar billen' aldus het dossier) gebroken en haar behoed voor ernstig letsel. Deze gewelddadige actie van de smeris, Dielen heet hij, was een reactie op haar protest tegen de inbeslagname van de megafoon kort daarvoor: een schending van de vrijheid van meningsuiting en de demonstratievrijheid.
Mijn reactie op dit geweld tegen haar waren dus de woorden waarvoor ik nu maar eens 'een zware straf' moest krijgen, vond de officier van justitie gisteren. Het doet er niet toe hoe gewelddadig en gevaarlijk de smeris even daarvoor handelde - in juridische termen onrechtmatig en dus niet in de rechtmatige uitoefening van zijn functie, zo voerde Henk Kersting, mijn advocaat ook aan - het was bedoeld om te kwetsen, en dus...
Naast zijn betoog over de zaak zelf heeft de advocaat een heel betoog gehouden over het stempel 'zeer actieve veelpleger + isd' dat mij nu is opgeplakt. Belangrijkste punt is het feit dat het OM erop aanstuurt om met deze kwalificatie op den (korte of lange) duur een keer de ISD maatregel te kunnen vorderen, én laten opleggen. Het is het monddood maken van een politiek activiste door haar twee jaar het werk onmogelijk te (willen) maken. De hele kwalificatie 'veelpleger' te plakken op een 'overtuigingsdader' is criminaliserend. Het veelplegersbeleid is nooit bedoeld voor activisten, zo betoogde hij. Daarnaast kloppen heel veel dingen in het veelplegersdossier niet, antecedenten zijn dik aangezet (alsof ik heel gewelddadig ben, terwijl het altijd gaat over 'geweld tegen goederen' namelijk doorgaans hekken van detentiecentra), en er zijn antecedenten dubbel geteld. Daarnaast worden vrijspraken ook doodleuk meegeteld als antecedent, en er stonden twee in het geheel niet kloppende aanklachten in.
Even daarvoor had de rechter al met het dossier zitten zwaaien en op het rode stempel VEELPLEGER gewezen. “U bent een veelpleger!”.
De officier hield boos mompelend haar betoog over de ernst van de zaak. Recidive. Een strafblad van 15 bladzijden, gevaar voor herhaling, ernstig grievend, 20 uur werkstraf of 10 dagen onvoorwaardelijk en een week gevangenisstraf voorwaardelijk met proeftijd van 2 jaar. Het zal de bedoeling zijn geweest dat ik daarvan schrok, maar ik verwachtte al zoiets.
Aan het eind van de zitting las ik de hieronder geplaatste procesverklaring voor, mijn laatste woord. Rechter en officier hebben met groeiende verontwaardiging netjes zitten luisteren naar het drie A4tjes tellende betoog, en toen was het tijd voor de uitspraak. Mijn advocaat had aan het begin van de zitting gevraagd om een schriftelijke uitspraak en dit goed gemotiveerd. We willen namelijk dat de rechter zich uitspreekt over de kwalificatie (zeer actieve) veelpleger en dat uit het schriftelijk vonnis blijkt of hij deze kwalificatie heeft laten meewegen in zijn oordeel. Dit is van belang voor verdere procedures die nodig zijn om van die registratie 'ZA veelpleger + ISD' af te komen.
De rechter weigerde botweg. “Dit is een simpele zaak. Ik doe nu mondeling uitspraak.” Mijn advocaat protesteerde en wees op het feit dat de rechter, gezien de gegronde motivatie voor het verzoek om schriftelijke uitspraak, niet kon weigeren. De rechter bleef erbij. Daarop wraakte mijn advocaat de rechter.
Er is dus nog geen uitspraak. We hebben de indruk dat de rechter zin had om snel en hard te straffen, op zijn minst conform de eis. Op zich geen straf waar je erg van schrikt, maar als je bedenkt dat je voor zulks normaliter een boete krijgt van ongeveer 400 euro, is het verhoudingsgewijs fors.
Het is nu wachten op de behandeling van de wraking door de wrakingskamer. Die kan de wraking toe- of afwijzen. Wordt het toegewezen, dan wordt de zaak door een andere rechter helemaal overnieuw behandeld. Wordt het afgewezen, dan kan de rechter die er nu zat uitspraak gaan doen.
Hieronder nu de procesverklaring. Binnen enkele dagen een artikel over de plaatsing van activisten op veelplegerslijsten, wat dit voor gevolgen heeft en kan hebben, en uitleg over wat de ISD maatregel is, en in hoeverre dit een reëel probleem is voor activisten.
Vragen en opmerkingen kun je sturen naar utrecht[a]arrestantengroep.org
-------------------------
Procesverklaring ofwel laatste woord, Utrecht 4 maart 2010
Op 31 augustus 2009 werd een Turkse man dood in zijn cel gevonden in het cellencomplex in Houten. Meer dan dat hij 40 jaar oud was en niet over verblijfspapieren voor dit land beschikte, weten we niet. Meer dan dat hij was opgepakt omdat hij die papieren dus ook niet tonen kon, toen een collega van de aangever in deze zaak, Dielen, hem wilde verbaliseren wegen wildplassen, weten we ook niet. Feitelijk weten we niet eens zeker of het om een Turkse man ging, want Koerden worden ook geschaard onder Turken, ook al worden Koerden met veel geweld en marteling onderdrukt en gedwongen om dienst te nemen in het Turkse leger en te vechten tegen... Koerden. (en toch arresteert en deporteert Nederland Koerden, en levert hen uit).
De rijksrecherche zou onderzoek doen naar de dood van die man, zo werd gezegd, dat weten we ook.
Met 'we' bedoel ik de mensen van de Anarchistische Anti-deportatie Groep Utrecht die vanaf het bekend worden van de dood van deze man hebben geprobeerd te achterhalen wat er is gebeurd in die cel in Houten.
De eerste poging om de waarheid boven tafel te krijgen was op 7 september 2009, een week later, op de stoep van het politiebureau Paardenveld, waar de vreemdelingenpolitie zit. Zonder toedoen van deze en andere geüniformeerde illegalenjagers die hun kopgeld uit het potje voor vangstquota (met een netjes woord: prestatiecontract) willen binnenhalen, had die man niet in Houten gezeten. Inmiddels is hij adequaat gedeporteerd, dat wil zeggen, in een kist getimmerd en op het vliegtuig gezet. Zijn familie heeft hem als lijk teruggekregen, zoveel mochten we weten. Anders dan dat, niets, totale stilte, geen rapporten of berichten van de rijksrecherche, en waarom zouden ze ook?
Wie stelt er immers vragen, behalve een handvol anarchisten die geen naam weten van de man, niet weten wie zijn advocaat was, en dus geen enkel middel hebben om de zaak verder uit te zoeken. Zaak gesloten.
Dat het zo zou gaan, wist ik toen al. Het zal altijd zo gaan. Indien de dood van een onbekende in de doofpot kan worden gestopt, wordt dit gedaan. Niets is eenvoudiger. Zo bekommert de Nederlandse staat - en met deze alle staten van de Europese Unie, oftewel Fort Europa - zich om geen enkele immigrant die geen papieren heeft, geen visum, geen paspoort, geen uitnodiging. Geen enkele immigrant die binnen de grenzen van datgene dat van ons heet te zijn - ons land, onze taal, onze cultuur – een beter leven, een kortdurende broodwinning voor familie thuis, veiligheid, rust, al is het maar een beetje geluk probeert te bemachtigen, kan rekenen op enige kans om hier te bestaan. Slechts enkelen die hier van nut kunnen zijn voor economie of kennis binnen datgene dat van ons heet te zijn – ons bedrijfsleven, onze instituten – mogen hier bestaan, enkel bij de gratie van hun nut voor ons. Weer of nog altijd zijn wij, voor ons alleen, de kolonisten, de uitbuiters, de leeghalers, die ons alles toe-eigenen: van voedsel, energiebronnen, land en water tot macht, recht, vrijheid en tenslotte het leven zelf. Voor ons alleen.
Enige tijd geleden werd Albayrak, inmiddels staatssecretaris af, door de Fransen geridderd voor haar bijdrage aan het tot stand komen van het Europees Pact immigratie en asiel. Vrijheid, gelijkheid, broederschap, zo zeggen ze in Frankrijk. Vrijheid, gelijkheid, broederschap, of de dood, om precies te zijn. De Fransen doen het hunne in Calais, waar de machinale mensenjacht op volle toeren draait. Nederland draagt vele eigen radertjes in de machine bij. “...of de dood”. Dat geldt niet voor het eigen volk dat tegen het vreemde moet worden verdedigd, dat geldt voor die vreemden.
Het geldt aan de buitengrenzen waar het grensagentschap Frontex mensen opjaagt en dwingt tot langere en gevaarlijker routes over zee en oceaan met vele verdrinkingen tot gevolg, het geldt voor mensen die door het opjaagbeleid gedwongen worden om het hele familiekapitaal te investeren in het betalen van mensensmokkelaars die hen in verstikkende containers vervoeren. Zo gaan ook mensen dood. Bij pogingen om dat betere bestaan hier te bereiken, allereerst, en dan hier, op straat, in cellen, gewoon omdat het niemand wat kan schelen, en op de eerste plaats de jagers niet. Prooi is prooi, en als die prooi ziek is of gewond, zwak, vermoeid, op zoek naar eten, slaapplaats of al is het maar een plek om te pissen, de jager ziet het en slaat toe.
Met twaalf mensen, aldus het proces verbaal, protesteerden we tegen al deze praktijken en eisten opheldering. Iets meer te zien dan alleen het topje van de ijsberg, een klein facet van een maatschappij die het moet hebben van de dominantie van kapitalisme, nationalisme en haat tegen alles dat anders is of zich ertegen verzet uit noodzaak of uit principe. Een dominantie die iedereen in zijn greep houdt, de greep om erbij te mogen horen, de greep om te presteren, de greep om van waarde te zijn voor die samenleving die niets anders wil dan groeien, geld verdienen, en waarin mensen elkaar tot in het oneindige zullen moeten en willen beconcurreren, voor de beste marktpositie, voor de grote opdracht om een detentiecentrum te mogen bouwen, voor het baantje van detentietoezichthouder, of de macht van politieagent, bijzonder opsporingsambtenaar, IND ambtenaar, terugkeerfunctionaris, bewaker. Wat het ook is, als het maar geld oplevert. Werk is werk en anders niet. Befehl ist befehl is daarvan niets anders dan een afgeleide. Zo werden en worden meer en meer mensen de dood ingejaagd, maar 't is goed voor de werkgelegenheid.
De ideologie van deze samenleving is in wezen samen te vatten als: likken naar boven, trappen naar beneden, dóórklimmen!
Ik vertik het. Ik trap naar de eerste die zich boven mij plaatst en is dat een politieman die twee koppen groter is en twee keer zo breed als mijzelf, dan is dat maar zo. Die trap naar boven is nog altijd niets meer dan een spreekwoordelijke trap. Een woord. Twee woorden. “Vuil zwijn”, en of hij het wil laten om grof geweld te gebruiken en mensen in gevaar te brengen. Twee woorden die beledigend zouden zijn. Het is om je rot te lachen. Twee woorden tegen één van de beulen van de staat, omdat het vocabulaire van deze dienders uit niets dan geweld bestaat, gewoon omdat het mag uit naam van die staat, omdat deze geüniformeerden het geweldsmonopolie toebedeeld hebben gekregen. En dan gaan ze nog klagen en aangifte doen ook. Vanwege een paar woorden. Zó kleinzerig!
De opgeslotene in het cellenblok moet intussen zijn bek houden als deze te vaak om een dokter vraagt, of wordt simpelweg genegeerd. De arrestant mag alles aangedaan worden, van het verdraaien van armen, het strak en langdurig omdoen van boeien, het breken van handen en polsen, het platdrukken tegen muur of bed, het doen verstikken in kussens, als nodig tot de dood erop volgt. Het heet alles 'proportioneel geweld', overal en altijd, en het is dit politiegeweld waartegen geen mens maar beter iets kan ondernemen, nog niet eens een woord aan mag vuil maken, of hij of zij zal het op enigerlei wijze bezuren.
Ik mag nog blij zijn dat ik een Nederlands paspoort heb en een boel vrienden en kameraden, anders kon ik net zo makkelijk buiten het zicht worden vermoord en begraven of liever nog: gecremeerd, want dat is goedkoper en dan zijn de sporen weg. Het hele politie- en dus machtsapparaat is in zichzelf racistisch en repressief omdat het gebruik maakt van racistische en repressieve wetten van een racistische en repressieve overheid die zich democratisch noemt, en omdat het weet dat het slachtoffers kan maken, want er is toch niemand die het weten wil.
Het hele beleid dat gericht is op migratiebeperking en migratiebeheersing stoelt op de wetenschap dat mensen bang te maken zijn voor het vreemde en vervolgens akkoord zullen gaan met elke draconische maatregel die wordt verzonnen onder het motto van bescherming van openbare orde en veiligheid. Terrorisme, extremisme, fundamentalisme, radicalisering, het zijn allen woorden uit de kokers van de plannenmakers van al die repressie. En vrijheid, dat is een begrip dat toegeëigend wordt door haatzaaiers, van de overduidelijke extreem rechtse hetze van Wilders tot de sluipende stelselmatige criminalisering door de opeenvolgende gekozen ministers en staatssecretarissen van justitie, vreemdelingenzaken, binnenlandse zaken, van zogenaamd nette democraten.
Ik mag blij zijn dat ik mijzelf tot burger van dit land mag rekenen en niet illegaal verklaard kan worden, ongewenst verklaard kan worden, voor onbepaalde tijd in vreemdelingendetentie kan worden gehouden, het land uitgegooid kan worden, de straat op gegooid kan worden, wéér opgepakt kan worden, opgejaagd worden, wanhopig worden tot ik vanzelf crepeer of uit wanhoop zelfmoord pleeg.
Ja, ik mag blij zijn, maar dat ben ik niet omdat ik medeplichtig wordt gemaakt, doordat ik dat Nederlands paspoort heb. Het bieden van verzet is mijn enige optie, en ik sta daarin niet alleen. Er waren er daar op 7 september voor de deur van het politiebureau nog 11. En ook zij zijn niet de enige. En al is de groep verhoudingsgewijs klein, om met Ghandi te spreken: “Zelfs al ben ik een minderheid van één persoon, de waarheid is nog altijd de waarheid”. En de waarheid is dat de Nederlandse staat bloed aan haar handen heeft, en mét de Nederlandse staat allen die de staat vertegenwoordigen, en de regels en wetten bedenken en uitvoeren, allen die uit winstbejag meewerken aan de repressie, die behalve geïllegaliseerden zoveel meer mensen treft.
Mensen met psychische problemen, zieken, verslaafden, mensen met lage inkomens, daklozen, ouderen, en op al deze problemen is het antwoord een verdeel- en heersstrategie. De geïllegaliseerden, de vreemdelingen, de ongewensten, zij moeten weg om geld vrij te maken om die andere mensen die naar onderen zijn getrapt te kunnen verzorgen, helpen, of huisvesten. De vreemdeling versus de eigen burger. Nooit wordt gesproken over de ware oorzaak van problemen die zoveel mensen tot afval degradeert: de kapitalistische economie, het principe van het recht van de sterkste.
Dus ik vertik het. Willen politie, justitie, inlichtingendienst, wil de Nederlandse staat mij daarom uit de weg hebben? Ja. Dat is me meer dan duidelijk. Kan het niet op de ene manier, dan wel op de andere manier, er is vast wel een wet die gebruikt kan worden om ook mij het functioneren moeilijk of onmogelijk te maken maar nog altijd ben ik liever de veroordeelde, in uw ogen de crimineel, de extremist, de radicaal. Van mijn part noemt u mij terrorist als het zo uitkomt, want ik weet wie hier de ware terroristen en misdadigers zijn en dat zijn degenen die bepalen dat er grenzen moeten zijn die bewaakt moeten worden, met veel materieel en technologie, met vrijheidsinperking en cellen, met registratie, ID plicht, vingerafdrukken, DNA afname, irisscans, bodyscans, camera's, kortom: controle van elke beweging, kennis van elk individu dat zich verplaatst of zich ergens vestigt, of een cent of twee verdient door slecht betaald zwaar of smerig werk.
Het echt vuile werk wordt intussen gedaan door de dragers van wapens, of dit nu pistool, kanon of kernwapen is, of ze nu rijden in politieauto's, tanks, of limousines. Voor dat vuile werk wordt goed of minder goed betaald, maar het is nooit een excuus om beul te willen zijn. En tegen beulen hoef ik niet beleefd of voorkomend te zijn, ik hoef niet met hen te praten, hen de handen niet te schudden, ik hoef niet mee te werken en plezierig in de omgang te zijn. Basta. Zo is het.
Als u als rechter en u als officier hier zittend tegenover mij daaraan oordeel, strafeis en vonnis wenst te verbinden, dan is dat in de lijn der verwachtingen. Het is in het verlengde van al het voornoemde niet meer dan de zoveelste aantasting van mijn vrijheid, maar ach, wat zou het.
Wat mij werkelijk op dit moment het allermeeste stoort, is nog altijd niet de naam van die Turkse of Koerdische man te weten die stierf op die rotplek, namelijk in een politiecel in Houten. Nog altijd niet te weten wat er is gebeurd daar, omdat er zo makkelijk aan voorbij kan worden gegaan en dus van enig rapport van de rijksrecherche nog altijd geen sprake is, al vraag ik me af wat het werkelijk waard zou zijn in termen van waarheid.
Het is en blijft reden om me de mond niet te laten snoeren, en om mijn verzet voort te zetten. Wilt u mij gewelddadig noemen, en betitelen als veelpleger, dan zie ik graag deze vraag beantwoord: hoe benoemt u vervolgens al het stelselmatige en grof geweld dat ik zojuist heb beschreven? En met welk recht zou u aan mijn daden straf kunnen verbinden, zonder over staatsmisdaden zelfs maar te spreken?
 E-Mail: utrecht[a]arrestantengroep.org
|
