|
|  |
anti-nsv leuven
Antifa - 27.03.2009 21:45
Gisterenavond vond er in Leuven de jaarlijks NSV (= een bende fascistische studenten) betoging plaats. Samen met hen liepen ook blood and honour, voorpost, en andere extreem rechtse typen.
Er was ook een tegen betoging, en het kwam tot opstootjes.
Ook na de betogingen vonden er in de stad later op de avond verschillende confrontaties plaats
meer info
 http://ovl.indymedia.org/news/2009/03/25958_comment.php#25972
|
| Lees meer over: anti-fascisme / racisme | | aanvullingen | | foto's | nn - 27.03.2009 22:29
enkele foto's van het begin na de demo.
| | foto's | nn - 27.03.2009 22:35
enkele foto's van het begin na de demo
| | foto2 | nn - 27.03.2009 22:50
twee politieauto's
politiebusje
er is iets fout gegaan zie ik?
| | foto's | nn - 27.03.2009 23:12
nog een paar?
mijn excuses voor de eerdere fouten
| | Een 26ste maart als geen ander | een hoopje stoute kinderen van de anarchie - 28.03.2009 21:30
Het is mogelijk om een heel leven te vullen met het analyseren en bejammeren van deze verrotte werkelijkheid. Er staat trouwens een hele regenboog aan verschillende politieke strekkingen op je te wachten die je maar al te graag zullen helpen je leven en je drang tot opstand op die manier te vergooien. Sommigen zullen je een rode vuilzak aanbieden, anderen een doordachte analyse en nog anderen een uitgebeende versie van één of andere subcultuur. In de veronderstelling dat je het misschien wel enkele jaren bij die politiekers zou volhouden, komt er evenwel onvermijdelijk een eind aan: de maatschappij met haar moraal en haar berusting zal je inhalen en je zal – in het beste geval – verzakken in een uitzichtloos cynisme waar geen leven, geen vitaliteit, geen kracht meer in schuilgaat.
Op sommige momenten blijkt het zo makkelijk te zijn om al die zever achter ons te laten. Om de betovering van het democratische spektakel met haar eeuwig spel van voorstanders en tegenstanders te doorbreken. Om aan de revolte die in onszelf borrelt en schreeuwt om naar buiten te komen een vaste hand te geven die zelfzeker klappen uitdeelt aan alles wat deze maatschappij in stand houdt. Zulke momenten ontdek je soms met enkele goede kameraden om je heen (op één van die vele geheimzinnige nachten tijdens dewelke de mogelijkheid tot opstand haar geheimen openbaart), soms gebeurt het op meer collectieve momenten zoals op 26 maart in Leuven: de flikken hebben in de klappen gedeeld; het Justitiepaleis kreeg een ontploffinkje en een rookbom voor haar deur; banken, Unizo, boekhouderskantoren, de Werkwinkel werden besmeurd en vernield; meerdere wagens van de spoorwegpolitie moesten eraan geloven en wie weet heeft er hier en daar wel een fascist een fles tegen z’n bakkes gekregen.
Jarenlang hebben we moeten horen dat we de focus moesten vestigen op de fascisten. Jarenlang hebben we moeten aanhoren dat het niet de moment is om de overheersing in al haar aspecten (van de fascisten tot de democratische partijen, van de banken tot de sekswinkels, van de flikken tot de journalisten) aan te vallen. Jarenlang en waarschijnlijk komt er wel nooit een eind aan, hebben we moeten discussiëren om medeplichtigen te vinden die niet langer ongewapend of geweldloos naar de confrontatie willen gaan. Wel, tijd om een aantal zinloze overlegmomenten achter ons te laten en de ervaringen die we elk op zich en samen opgedaan hebben te koesteren, te evalueren en weten aan te wenden als een wapen voor de komende strijden.
Want er zijn duizenden reden om te vechten en geen één om onze woede te verdringen. Wat deze maatschappij ons te bieden heeft aan ‘perspectief’ (carrière, dop, aanzien, plasmascherm) interesseert ons geen moer en wat ze aan alsmaar meer mensen aanbiedt (deportatiekampen, gevangenissen, uitbuiting, anti-depressiva, onderdrukking,...) doet ons kokhalzen.
Maar het zou louter spectaculair worden als we niet het vermogen ontwikkelen om zelf onze strijd in handen te nemen; om zelf te bepalen waar, wanneer en hoe we onze slagen uidelen. Daarom kan onze strijd zich niet beperken tot al dan niet regelmatige samenkomsten zoals de betoging in Gent in solidariteit met de revolte in Griekenland of de betoging in Leuven. Met de ervaringen die we hebben en nog kunnen opdoen, is het mogelijk om op elk moment van de dag en de nacht toe te slaan, met de duizend-en-één methodes die de revolte ons biedt, ieder naar hoe zij of hij het gepast acht. Laten we vooral niet vervallen in de valstrik van de symmetrische oorlogsvoering, waarbij twee legers tegenover elkaar komen te staan en rendez-vous geven om vooraf afgesproken momenten en plaatsen. Want de macht die we willen vernietigen is geen éénduidig welomlijnd leger, maar een weefsel aan sociale mechanismes, instellingen en verhoudingen die geen centraal punt kennen en wiens vertakkingen ondanks alle camera’s en beveiliging kwetsbaar blijven voor diegenen die zich wapenen met een beetje creativiteit en vastberadenheid. We weten het, het begint wat bekend in de oren te klinken (hopelijk is het nog niet afgezaagd): laten we de opstand verspreiden en medeplichtigenheden smeden.
Een hoopje stoute kinderen van de anarchie
PS. Geen enkele rode vuilniszak zal ooit onze dromen kunnen recupereren, geen enkele democraat zal er ooit in slagen om het vuur van de anarchie te doven. Innige groetjes aan alle rebellen die in Leuven de vernietiging van al wat ons kapotmaakt een warm hart toegedragen hebben. We zien elkaar snel weer.
| |
| aanvullingen | |
