Rechter gewraakt in rechtszaak actie alphenbajes
stop deportaties - 26.02.2008 21:21
Na een zeer uitvoerig pleidooi van advocaat Stelling om de niet ontvankelijkheid van het openbaar ministerie te bepleiten, aangezien de Nederlandse Staat zich systematisch schuldig maakt aan mensenrechtenschendingen, na de procesverklaringen van de twee aanwezige activisten, leek het de rechter bijna te lukken tot een veroordeling te komen.
(het staat er nog)
Maar voor het zover kon komen, toen de rechter advocaat Stelling ervan beschuldigde een politiek betoog te hebben gehouden, werd de rechter gewraakt.
Advocaat Stelling had namelijk geen politiek pleidooi gehouden, nee, hij had onder andere, uitvoerig aan de hand van mensenrechtenverdragen, uitspraken van het Europese hof voor de rechten van de mens, rapporten van mensenrechtenorganisaties en internationale commissies, het verdrag tegen foltering, vastgesteld dat "het OM nalaat om op te treden tegen de misdaden die in het kader van het vreemdelingen beleid worden gepleegd door overheidsdienaren en anderen".
Hetzelfde OM meent een paar activisten, die leuzen op een van de muren van dat beleid heeft gezet bij wijze van "wakkerschudtactie", zoals een van de twee activisten het tijdens zijn slotwoord noemde, wel te moeten vervolgen.
"In ieder geval betekent het feit dat het OM mijn cliënten strafrechtelijk vervolgt, dat de facto bescherming wordt gebooden aan dat inhumane beleid"
zo verwoordde de advocaat het.
Tijdens dit alles ergerde de OvJ zich zichtbaar. Juist daarvoor had zij in haar requisitoir gezegd dat het allemaal heel erg ernstig was, dat binnendringen op dat terrein en die leuzen op die muur en ja hoor, we moesten ons tot de politiek wenden, zo was haar reactie op het goed onderbouwde juridische betoog van Stelling.
Stelling op zijn beurt hield de OvJ voor dat dit net zoiets was als je bij een crimineel beklagen over hetgeen hij je heeft aangedaan. De Nederlandse overheid maakt zich immers schuldig aan een systeemmisdaad van de allergrootste orde (of woorden van zulke strekking), dan ga je toch niet bij diezelfde overheid aankloppen om je erover te beklagen!?
Het kan dus niet anders dan zo zijn dat het openbaar ministerie niet ontvankelijk is. Voor de rechter tot zijn uitspraak kon komen met de intentie alles dat was aangevoerd van tafel te vegen, werd hij met de woorden "Meneer de rechter, ik wraak u!" tot de orde geroepen en ervan weerhouden een vonnis uit te spreken.
De OvJ had maar liefst een werkstraf van 30 uur voor de leuzenschrijvers geëist. Daar zijn de activisten natuurlijk vreselijk van geschrokken. Haha. Komisch was de redenatie "als u 's morgens om vijf uur op kunt staan om actie te voeren, kunt u ook wel een werkstraf gaan doen,".
Met z'n allen in verplichte dwangarbeid bezigheids therapie dus, om vooral al die mishandelingen, al die doden te vergeten, arbeit macht frei.
De wrakingskamer moet zich nu over de wraking gaan buigen. Dan zal blijken of dezelfde rechter alsnog uitspraak mag doen, of een volgende rechter het moet gaan proberen af te sluiten.
Hieronder volgt de procesverklaring van één van de activisten. Voor ze deze kon voorlezen drong de rechter nog aan op een samenvatting van dit laatste woord. Toen dit werd geweigerd en werd aangekondigd het geheel toch voor te lezen, stond hij het zuchtend toe...
PROCESVERKLARING RECHTSZAAK 26 FEBRUARI 2008
Was het maar waar dat met een simpele verfspuitbus de muren van de instituten, die een beleid gebaseerd op ongelijkheid in stand houden, konden worden vernietigd. Dan zou nu in deze rechtszaal een tevreden mens staan. Was het maar waar dat door het betreden van een terrein dat alles behalve voor vrede staat, eerder een verlengstuk is van oorlog en vervolging, van marteling en dood, die zogenaamde vrede zou kunnen worden gebroken.
Er is geen sprake van vrede achter de muren van dat detentiecentrum in Alphen aan den Rijn. Er is geen sprake van vrede in geen enkele gevangenis. Er is sprake van strijd. Er is sprake van angst. Er is sprake van intimidatie. Er is sprake van macht en van onmacht, van straffen die fors en gewelddadig zijn, van beloningen die een mens niet waardig zijn en hem of haar reduceren tot een hondje dat een bot krijgt toegeworpen.
Het is niet de omgeving waarin een mens een ‘beter’ mens wordt, zoals dat van hem of haar verwacht wordt door de rechters die de straffen opleggen. Het is een omgeving die bindt, opsluit, wegstopt, wegwerpt, tijdelijk of voorgoed, hoe dan ook, een lapmiddel is tegen alles dat als kwaad op één hoop wordt geworpen.
Daartoe behoort natuurlijk niet het kwaad aangericht door regeringsfunctionarissen, door multinationals, door de wapenindustrie, door corruptie. Dat kwaad is vrij om te gaan en te staan waar het wil. Dat kwaad ontmoet open grenzen voor geldstromen, voor kolonisatie, voor het afval van de consumptiemaatschappij. Dat kwaad, dat is het kwaad dat die bajessen gebruikt om over één kam geschoren alle ellende in de wereld in de voeten te schuiven van in de problemen geraakte individuen.
Die bajessen, dat is niet de omgeving waar mensen op zoek naar een beter bestaan verwachten terecht te komen. Die zoeken een ander soort vrede. Een die echt is en voor iedereen. Een vrede waarin mensen gelijk zijn en gelijk behandeld worden. Een vrede waarin welvaart gedeeld wordt. Een vrede die hen de ervaringen die hen gedwongen hebben om hun vertrouwde omgeving te verlaten, kan helpen te vergeten.
Maar zo een vrede, die vinden mensen hier niet.
Nee. Hier, in dit land, in dit Europa, treft men slechts de vrede aan die ontastbaar is, die men slechts vanachter tralies kan waarnemen, zien, horen, ruiken, maar niet aanraken of proeven. Een vrede die steeds verder op afstand wordt gehouden, steeds ongrijpbaarder wordt, zelfs al zou je er middenin staan.
Afgewezen! Illegaal! Uitgeprocedeerd! Geklinkerd! Ongewenst verklaard! Mag niet werken! Mag niet wonen! Mag niet ziek worden! Moet verstoppen, verschuilen, op de vlucht zijn. Moet in leven blijven, iets te eten hebben, achterom kijken, doorlopen, doorrennen, de andere kant oplopen. Moet opletten, je niet verspreken, je niet laten zien. Moet onzichtbaar zijn, niet bestaan, uit laten buiten, weg laten schoppen, alles accepteren, álles: om te kunnen blijven.
Alles: om niet terug te hoeven.
Zo worden mensen de vernieling in geholpen en belanden tenslotte, als waren zíj de misdadigers en niet de politici, achter die muren in Alphen aan den Rijn, die ik vernield zou hebben. Had ik dat maar daadwerkelijk en effectief gedaan!
Het is de wereld op zijn kop. Het is waarom ik hier niet in de beklaagdenbank hoor gedwongen te worden om plaats te nemen, de officier van justitie niet van achter zijn bureau aanklachten tegen mij heeft te formuleren en het recht heeft om over schade te spreken, en de rechter alhier slechts zoals al zijn collega’s die ik al voor me heb gehad, een rechtsstaat zal blijken te dienen die de mijne niet is en nooit zal kunnen zijn. Een rechtsstaat, aan wiens regels en wetten ik geen gevolg verplicht ben te geven, en aan wiens straffen ik mij niets gelegen zal laten liggen.
Schade, die wordt toegebracht, zowel fysiek als mentaal, aan de mensen die aan de stelselmatige vervolging en razzia’s ten prooi vallen. Schade, die wordt toegebracht door een hele grote rij medeplichtigen, allen betrokken bij het proces van illegalisering, afwijzing, discriminatie, angst zaaien, opsluiting en deportaties. Kortom, het monster dat alles op papier zet omdat anderen geen papieren hébben.
De zich noemende: IND ambtenaren, IOM ambtenaren, terugkeerfunctionarissen, vreemdelingenpolitie, marechaussee, detentietoezichthouders, directeuren, en penitentiair inrichtingswerkers; de in hun dienst staande zogenaamde verplegers, verzorgers en artsen; de ontwerpers, architecten, aannemers; hun opdrachtgevers de ministeries van justitie en VROM, de rijksgebouwendienst; en niet te vergeten:
nog meer officieren van justitie en rechters die dagelijks het spel van de procedure spelen, waarin menigeen verstrikt raakt, niet begrijpend en onbegrepen, zonder werkelijk gehoord te worden, hooguit kort gezien zonder dat wordt opgemerkt dat die man, of die vrouw, of dat kind, beschadigd wordt door het stelselmatig rechten afnemen, door het kleineren, het in onzekerheid laten verkeren, het van cel naar cel in kamp of bajesboot slepen, de rondgang langs ambassades, de ontmenselijking, het afnemen van waardigheid en tenslotte het vastgrijpen, afknijpen, boeien, knevelen en vastbinden, het drogeren en ziek maken, het isoleren, het wegwerpen. Levend begraven of vermoord.
Rachid Abdelsalam, gecrepeerd in de Rotterdamse bajesboot 3 februari jongstleden.
Michael Osey, op de vlucht voor politierazzia doodgevallen, 4 oktober 2007.
Vitaliy Khvylovyy,
Oksana Nynych,
Kemal Shahin,
Mehmet Avar,
Vladislav Leniv Petrov,
Gheorge Sas,
Lofti Al Swaee,
Dato Khidiritsj Kasolef,
Robert Jules Arah,
Naiva Apensa,
En
Maribel Marinez Rodriguez ,
Allen verbrand in het deportatiecentrum Schiphol Oost 27 oktober 2005.
Schade, schade, schade. En dit is nog lang niet alles, dit is nog lang geen opsomming van alle slachtoffers en alle schade.
Als de westerse regeringen, als de multinationals, als de economieën gebaseerd op oud en nieuw kolonialisme, op egoïsme en nationalisme, op verdere zelfverrijking van de welvarenden, op de overconsumptie van voedsel en energiebronnen, op het wegwerpen en vervuilen, het leegvissen van rivieren en oceanen, het stelen van grondstoffen, kortom alles dat maakt dat ik een relatief vrij mens kan zijn ten opzichte van al die mensen zonder papieren;
als die, als wij zouden moeten gaan betalen de schadevergoeding voor al die uitbuiting, dan was Wall Street in één klap failliet. Dan stonden alle World Trade Centers ter wereld leeg en kon je met dollar- en eurobiljetten, en met aandelen en opties je kont afvegen. Dan bedelden beurshandelaren langs een snelweg van gestrande voertuigen, en bleven vliegtuigen aan de grond staan verroesten. Als we zo eerlijk zouden zijn om zowel de feitelijke als de morele schulden te voldoen.
Maar zo eerlijk zijn we niet. Het is eenvoudiger de armoede op afstand te houden, buiten onze grenzen, om de vluchtelingen de schuld te geven van alles waardoor deze maatschappij net niet helemaal op rolletjes loopt. Het is eenvoudiger om individuen weg te stoppen, zonder zich om oorzaken te bekommeren. Het is eenvoudiger om aan de immer groeiende vraatzucht toe te geven, de kloof tussen arm en rijk nog verder uit te graven en te voorzien van muren met NATO draad, schrikdraad, wachtposten en camera’s. Daarvoor is geld genoeg.
En het is eenvoudiger het klimaat wereldwijd verder te vernietigen, want daar hebben wij Nederlanders geen last van. Wij hebben dijken en waterkeringen. Wij hebben nergens last van.
Zeggen we.
We bekommeren ons niet om de wereldwijde malaise, dus komt de malaise naar ons. Toch wordt weer gesteld: daar hebben wij geen last van. Niet van de malaise.
Nee, we hebben last van ménsen, die worden beschuldigd van het onveilig maken van onze samenleving. Mensen die zwerven, die op zoek zijn, mensen die geen identiteitsbewijs kunnen tonen, die hun gezicht niet willen laten zien, die hun pootjes niet op willen houden, geen aalmoezen accepteren: mensen die hun rechten opeisen. Dáár hebben we last van, zo wordt gezegd.
Maar wederom: de oplossing, die hebben we. Ook dát kunnen we oplossen. Meer repressie, meer terreur. Meer onverdraagzaamheid, meer angst en meer haat. Alle schade door ons aangericht, wordt verzameld en in de hoek gezet en we wijzen er met onze vinger naar en zeggen: weg ermee!
Zo wordt tenslotte een mens tot afvalproduct. En daar kan nog wat geld aan verdiend worden. Lokale economieën floreren bij de bouw en ingebruikname van gevangenissen en detentiecentra. Er wordt nog even een extra slaatje uit geslagen en tenslotte maakt dit alles deel uit van onze economie.
Feitelijk kunnen we opnieuw niet zonder die tot untermensch verworden individuen. Feitelijk hebben we wéér zijn of haar uitbuiting en mishandeling nodig voor wat wordt genoemd ‘onze werkgelegenheid’, de hoeksteen van deze samenleving die geen samenleving is want daarvoor zou het nodig zijn dat mensen samen willen leven.
Dit brengt mij terug bij de muur van de bajes in Alphen aan den Rijn. Hij staat er nog. Er staat op: sloop de bajes. Er staat: stop deportaties. Er staat: liberté pour les sans papiers. Woord voor woord geschreven en gemeend, toen en nu. Rest mij nog de daad werkelijk bij het woord te voegen om de vrijheid voor anderen en voor mezelf op te eisen. Dat is mijn voornemen en daarmee besluit ik deze aanklacht.
JK 26-2-08
 E-Mail: stopdeportaties@yahoo.com  Website: http://stop_deportaties.mahost.org/
|
