|
|  |
Inzamelingsactie voor alternatieve hulp in VS
De Vrije Bond - 17.09.2005 20:56
De Vrije Bond is in ons land onder het motto 'Help een handje!' een inzamelingsactie gestart om de Amerikaanse anarchisten in hun hulpactie voor de slachtoffers van de orkaanramp financieel te ondersteunen. De alternatieve hulpprojecten in het rampgebied hebben dringend behoefte aan geld om hun werk voort te kunnen zetten.
Logo van de hulpactie van de anarchisten in de VS
Help een handje!
Steun de Amerikaanse anarchisten in hun hulpactie voor de slachtoffers van de orkaanramp Katrina
Amerikaanse anarchisten hebben na de orkaan Katrina verschillende alternatieve hulpprojecten in het rampgebied opgezet in samenwerking met achtergebleven bewoners en andere basisorganisaties, die op een vergelijkbare wijze werken.
Het gaat om het bieden van medische zorg, het bereiden van maaltijden, het aanleggen van communicatiemiddelen (internet, lokale radio, telefoonverbindingen) en het distribueren van allerlei ingezamelde spullen, die het overleven in het getroffen gebied mogelijk maken.
Nog steeds schiet de Amerikaanse overheid zwaar tekort. In veel gebieden ontbreekt tot dusver elke hulp. Waar hulp wel is gearriveerd, functioneert deze gebrekkig of slecht. Bewoners worden afgeschrikt door het militaire karakter van de officiële hulpverlening.
De anarchistische hulpverlening van onderop werkt volstrekt belangeloos met vrijwilligers, die op een gelijkwaardige manier direct samenwerken met bewoners en hun organisaties. Alle (financiële) middelen gaan rechtstreeks naar de alternatieve hulpprojecten. De hulp komt met name de arme zwarte bevolking ten goede.
De anarchistische hulpprojecten hebben vooral behoefte aan geld om hun werkzaamheden voort te kunnen zetten en roepen op hen met donaties te steunen.
Vandaar dat de Vrije Bond een inzamelingsactie is gestart om de Amerikaanse anarchisten in hun hulpverlening van onderop financieel te ondersteunen.
Help een handje en toon je solidair met het ‘anarchisme van de daad’ van onze makkers in de Verenigde Staten!
Maak een bedrag over naar girorekening 7660436 ten name van de Vrije Bond
Solidariteitsfonds, Postbus 9220, 5000 HE Tilburg onder vermelding van "Anarmerika".
De opbrengst komt ten goede aan het project van Infoshop News (in samenwerking met Mayday DC en leden van Asheville Anarchist People of Coulor), die in de wijk Algiers (New Orleans) een gezondheidscentrum hebben opgezet en Food Not Bombs, die op verschillende locaties maaltijden verstrekken. Zie voor informatie over deze groepen en hun projecten:  http://www.infoshop.org/hurricanekatrina.html
Op De Vrije is veel informatie in het Nederlands te vinden over deze en andere alternatieve hulpprojecten, alsmede de situatie in de getroffen gebieden: www.devrije.nl
 E-Mail: vrijebond@buitendeorde.nl  Website: http://www.buitendeorde.nl/
|
| Lees meer over: vrijheid, repressie & mensenrechten wereldcrisis | | aanvullingen | | | Koks zonder Grenzen! | A. Amareaux - 19.09.2005 10:39
Bevoorradings-keukens
Geconfiskeerde "melkfiets"
Rampgebied Nouvelle Orleans
Mobiel Culinair Offensief stuurt op 9 september een logistiek medewerker naar Baton Rouge, USA. De werkzaamheden in het door de orkaan Katrina getroffen gebied zullen bestaan uit het opzetten van een aantal veldkeukens i.s.m. The Salvation Army , American Redcross en de Genietroepen.
Het draaiend houden van de huidige centrale keuken en het verbeteren daarvan is ook een van de tasks.
De werkzaamheden zullen plaatsvinden in Baton Rouge (Louisiana) net buiten New Orleans. Verwacht wordt dat de verplichte evacuees uit New Orleans voor een groot deel in Baton Rouge zullen worden opgevangen.
De komende dagen zullen wij via onze website het publiek op de hoogte brengen van de werkzaamheden en de situatie aldaar.
Eerstbinnengekomen verslag van André Amaro:
DAG VAN AANKOMST Vrijdag 9-9-05
Houston. Ik kom aan op George W. Bush International Airport (begint goed...). Het is 35 graden, de luchtvochtingheid is 90%.
Ik haal de huurauto op, het is 3,5 uur rijden naar Baton Rouge en in Baton Rouge moet ik nog 2 uur naar mijn bestemming zoeken.
Aangekomen bij het klooster van the Salvation Army vul ik papieren in, ga douchen en slapen op de grond zonder matras met 60 andere vrijwillige snurkende mannen om vervolgens 4 uur later, om 5 uur 's ochtends gebriefd te worden.
DAG 2 Zaterdag 10-9-05
5 uur, jeetje wat kunnen Amerikanen snurken, net kapotte kettingzagen. Jetlag & geen oog dichtgedaan. Bijeenkomst in the chapel, teams worden ingedeeld... 45 keukenvrachtwagens afkomstig uit het hele land worden worden voorzien van vrijwilligers.
De keukenwagen voor New Orleans wordt bemand door een ploeg die het niet bij kan houden en die niet weet hoe de apparatuur werkt. Besloten wordt dat de enige Europese vrijwilliger meegaat om die keukens aan de gang te krijgen.
Bij een enorme parkeerplaats met zo'n 6 grote keukenopleggers zijn door de nachtploeg 25.000 maaltijden bereid en vervolgens verdeeld over de 45 keukenvrachtwagens om gedistribueerd en geportioneerd te worden.
We rijden richting New Orleans met 3 wagens, die we eerst bij een depot ingeladen hebben. Onderweg blijkt dat het de bedoeling is in New Orleans te blijven slapen (fijn om dan pas te weten!!!). Onderweg wordt zichtbaar hoe groot de ramp is, mensen in shock langs de weg; Huizen, flats, vrachtwagens, boten en...alles wat je maar kunt bedenken ligt door elkaar...Jan de Bont's 'Twister' is hier helemaal niets bij.
Door de talloze roadchecks duurt de reis 3 uur. Uiteindelijk komen we aan in het centrum van New Orleans, tegenover het Sheraton Hotel, waar de andere keukenwagens net geplaatst zijn.
Koken voor 600 man, valt wel mee op zich, bijna alles komt uit blik.
En ook de maaltijden uit de centrale keuken die worden uitgedeeld... hartverscheurende taferelen , mensen die in dagen geen warm eten of sap of melk hebben gezien, zelfs kinderen.
In het Sheraton huist ook het central command van de hele operatie, na dagen van M.R.E.'s (meals ready to eat) hebben zelfs het leger en andere bobo's genoeg ervan d.w.z. dat ik ineens voor het best betaalde legerkorps ter wereld aan het koken ben, oké voor nu, morgen zien we verder.
Wouw...we mogen in het Sheraton slapen. Alleen leger, secret service, politie en tal van andere dudes met veel wapens mogen erin en wij dus ook. Alle pers bivakkeert buiten: van CNN tot BBC, van Chinese staatstelevisie tot ZDF.
DAG 3 Zondag 11-9-05
Het water in het hotel is geel en ruikt naar diesel, niet douchen dus, wassen met mineraal water, ook goed.
Beneden aangekomen maken we ontbijt voor zo'n 1000 man. Het blijkt dat 300 politiemensen van New Orleans het hotel moeten verlaten, reden is onduidelijk, wij mogen blijven!!! met 10 man.
Pick up trucks worden ingeladen met broodjes, sap, veel water en vervolgens rijden we de stad in om het uit te delen...jeetje wat een ramp heeft hier plaatsgevonden, mensen volledig in shock, straten nog steeds onder water, een onverdraaglijke stank van rottend voedsel, lijken, pis, stront en al het andere dat we eigenlijk niet eens willen weten.
Terug op de locatie heeft een herdenking van 9/11 plaats, veel bidden en dat soort gedoe. Hier hangen ze behoorlijk aan religie en zeker wanneer ze het niet meer weten. Ineens blijkt dat Bush op bezoek komt en ook blijft overnachten, waarschijnlijk om de stemmen terug winnen die hij net verloren heeft.
Avondeten voor 1200 man, te veel pers, te veel uniforms en te weinig locals. Ik wil morgen weer terug naar Baton Rouge, New Orleans is een ware spookstad geworden waarin je alleen tot de tanden bewapende uniformen ziet...daar ben ik niet voor gekomen, morgen dus weer koken in de shelter in Baton Rouge.
Na het avondeten kan ik voor het eerst mailen bij het kantoor van de AP nieuwsdienst. Met een flesje Heineken in de hand moet ik dit heel snel schrijven. Ik zou veel meer willen vertellen, dat probeer ik morgen te doen vanuit Baton Rouge. Tevens probeer ik dan foto's te zenden.
2e binnengekomen verslag:
DAG 4 Maandag 12-9-05
Ontbijt: pannekoeken met zelfgemaakte aardbeiensiroop, nou ze lusten er wel pap van. Van heinde en verre komen bewoners naar onze keukens, de politie en alle andere cowboys kunnen hen niet weerstaan (red: Officieel moeten alle bewoners New Orleans verlaten). Een moeder met 2 kleine meisjes komt weer eten halen, ze was er gisteren ook, ik laat haar een kist sinasappelen zien en een tray melk, ze krijgt tranen in haar ogen, haar kinderen zijn in shock, niemand die zich om hen bekommert behalve wij, de moeder is waarschijnlijk een junkie, sneu voor haar maar vooral voor haar kids. Ik maak een kist met allerlei eten voor hen en mijn collega Bob (oud-paratroeper uit Wyoming) geeft de meisjes wat kleurboekjes en kleurpotloden.
Er zijn in New Orleans 3 bevolkingsgroepen achtergebleven. De outkasts (de junkies, alcoholisten enz...), de gekken (veel vietnamveteranen!!) en de oudere mensen met een enorm groot hart voor hun stad New Orleans, 'Nouvelle Orleans'. De ouderen zijn inspirerende lieve mensen, zoals kunstenaars, militante homo's die huisdieren redden, een boekhandelaar met geweldige plannen voor de stad en de wederopbouw, een kunsthandelaar die tranen in zijn ogen krijgt bij het zien van een fles koude verse melk en nog vele, vele anderen die hun stad weigeren te verlaten.
Het wordt steeds warmer en het water in het centrum begint te verdampen waardoor enorm heftige stofwolken zo nu en dan opwaaien en werkelijk een geur met zich meebrengen die ik niet echt kan omschrijven.
Red: André Amaro is terug naar Baton Rouge, emailen blijft lastig. Hij maakt dagen van 18 uur en is voor internet afhankelijk van reporters en nieuwsdiensten.
DAG 5 Dinsdag 13-9-05
Ben jarig vandaag, ik feliciteer mezelf, ik ben kapot en heb weer slecht geslapen...
Red: Er is aan André en zijn ploegje van 5 mensen toch gevraagd om terug te keren naar New Orleans.
Dus na echt gedouched te hebben en gisteravond met de ploeg uitgebreid uit eten te zijn gegaan, ja in Baton Rouge draait het normale leven gewoon door, besluit de ploeg terug te gaan naar New Orleans.
3e verslag
We gaan gewoon verder...er zijn in New Orleans inderdaad nog heel veel mensen die volledig afhankelijk van ons zijn, het leger en de politie zorgen alleen voor zichzelf qua eten en andere hulpverleners zijn simpelweg gewoon niet op de scene aanwezig, dat hoor ik van verschillende journalisten waar ik mee praatte.
We besslissen dus vooralsnog terug te gaan met een andere keukenwagen, iets kleiner zodat we de wijken in kunnen , onderweg koop ik nog voor zo'n 150 dollar fruit voor de kids, betaal ik zelf, want blijkbaar snappen ze hier niet dat vers fruit juist nu superbelangrijk is voor jonge kids. Nee, ze komen hier aanzetten met diet coke en andere rotzooi.
Aangekomen bij het Sheraton hotel zie ik nog steeds diezelfde fiets staan die daar al die tijd al aan een lantaarnpaal vastzit , ik check bij de troepen en ik mag hem confiskeren, de brandweer knipt hem voor me los. Aan het stuur hang ik een kist en gooi deze vol met flessen koude verse melk en watermeloen, daarmee ga ik de wijken in, jahoor, Mobiel Culinair Offensief, de reacties zijn overweldigend, de cafes in het French Quarter zitten vol met bewoners die zich de hele dag volgooien met lekkere drankjes en dus ook dag en nacht laveloos zijn, tja wat moet je ook anders als je hier zit en nauwelijks je deur uit mag , maar zodra ze die melk zien worden ze gek en dan koude watermeloen als toet. Het is hier 37 graden en niet te harden. Ik heb veel last van mijn ogen, iedereen wel, waarschijnlijk door de stof met alle rotzooi die bezonken is na het droogpompen. Ons gezicht wassen doen we met het gesmolten ijswater dat uit onze koeltanks komt, dat is namelijk het enige dat enigszins schoon is.
Vanavond eten we ravioli met salade, en onze mascotte fifi, een heftig pitbull die ik aan het zwerven gevonden heb, heeft het kei naar zijn zin. De paratroepen willen hem waarschijnlijk adopteren. Maar... alleen op voorwaarde dat ie fifi blijft heten, er wordt ook wel veel gelachen.
De pers wordt ongeduldig, er gebeurt weinig. Toen ze gisteren hoorden dat er in een ziekenhuis iets verderop 40 lijken zijn ontdekt gaan ze als vliegen erop af. Best triest allemaal, wat ze moeten doen voor de kijkcijfers.
Nu mag ik gelukkig de laptop gebruiken van een journalist van El Mundo (Spaans dagblad), die me net geïnterviewd heeft, toffe gozer wel...die krijgt vanavond dus ravioli.
De Blackwater gasten (de bewakers van het hotel en de president) heb ik wat sigaren gegeven die ik in de Wallmart in Baton Rouge kocht, daar maak je dus pas echt vrienden mee, en de dame van de lobby van het Sheraton een grote bos bloemen, verse bloemen, waarschijnlijk de enige verse bloemen in het centrum van New Orleans. We mogen nog steeds blijven in het hotel, als een van de weinigen...
Moet nu gaan, foto's kan ik nu niet verzenden, wireless internet sucks...
Begin mijn bedje in Nederland te missen en mijn liefje. Terts van de Parade sms'te me net dat PSV gewonnen heeft, kijkt daar word ik wel keivrolijk van. Vanavond ga ik keizat worden in de French Quarter met
mijn "vrienden" van de watermeloen en de melk . Dit is zonder meer de meest heftige verjaardag sinds jaren.
Red: de ravioli komt uit blik en de salade ook! Er wordt iedere dag eten aangeleverd vanuit de centrale keuken in Baton Rouge, waar voor 25.000 man gekookt wordt. Dingen als rijst met bonen komt gewoon uit blik! Omdat het nooit genoeg is kookt André dagelijks voor een paar honderd man bij. Als er iets gewassen moet worden gebeurt dat met flessen mineraalwater, watertanks zijn er blijkbaar niet. Er is sprake van dat de 3 keukenwagens waar André leiding aan geeft verplaatst zullen gaan worden naar de rand van de stad, waar zich veel vluchtelingen ophouden
DAG 6 Woensdag 14-9-05
Jee wat een feest was het gisteren, zware kater maar voel me super, ik zou de hele wereld aan kunnen, lijkt het wel, zelfs zonder douche. Gisteren ben ik dus tijdens de avondklok richting French Quarter gelopen op zoek naar die kroeg waar ik eerder melk had uitgedeeld, niemand van mijn ploeg wilde mee. De meesten omdat goede christenen niet drinken en roken en eigenlijk helemaal niet zo rock ’n roll zijn en de anderen omdat ze bang waren om opgepakt te worden, nou ik ga gewoon, de meeste cops en legerdudes herkennen mijn kop inmiddels toch wel, … ehhh hoop ik dan. Best scary door een dode stad met lege straten zonder verlichting in
de geur van rottend alles, met helicopters boven je zoemend en af en toe een Hummer met zoeklicht dat op je kop schijnt, waarop je een soort salut uitbrengt en inderdaad, ik mag doorlopen, bluffen werkt dus… ik schijt wel in mijn broek… een beetje dan…
Aan het einde van die straat (Bourbonstreet, prachtige naam) zie ik licht… jahoor, land in zicht, ik hoor ze al lallen.
Ik kom dichterbij en tref zowel binnen als buiten het meest surrealistische tafereel aan, ik dach da’s carneval op ‘t Stratums Eind in Eindhoven, let op: hippies, kunstenaars, hoeren, junkies, contractors en nou komt het…: leger, marine, New Orleans police en andere ordediensten, die met een flinke gun onder één arm geweldig aan het tanken zijn. Zatte bedoening, ondenkbaar in Nederland, net een film, maar het was absoluut niet scary, supergezellig, behoorlijk absurd en anarchistisch. Maar je snapt dat ik wel een geweldige nacht heb gehad.
Enfim… Een kater dus, maar wel om 5 uur wakker, 150 liter koffie, pannekoekenbeslag kloppen voor zo’n 1000 van die krengen en vervolgens mijn buddy Bob (inmiddels tot Roberto gedoopt, zijn vrouw is Dominicaanse) met een bakkie wakker maken .
Jahoor het wordt inderdaad drukker met de dag, steeds meer locals durven uit hun huizen en begeven zich naar onze centrale keukenwagen tegenover het Sheraton, tussen al die civilians zitten een aantal jochies van hooguit 22 jaar, van de National Guard. Ik vraag ze of ze en verse banana willen, nou…dat willen ze wel. Blijkt later dat een van hen heeft moeten assisteren bij het beveiligen van het ziekenhuis waar gisteren die dode mensen allemaal geborgen zijn. Hij zit duidelijk niet goed in zijn vel , ik denk dat ie nu nog
liever in Falluja had gezeten dan in deze stinkende puinhoop. Het is ook niet alleen maar ellende, ik heb zelf het gevoel dat het echt onnodig is om de stad nog langer hermetisch afgesloten te laten. Op de Westbank schijnt er al licht en drinkwater te zijn en zelfs de Burgerking en een aantal andere winkels zijn inmiddels open, dat hoor ik van onze chauffers die onze supplies dagelijks vanuit
Baton Rouge aanvoeren. Ik heb een afschuwelijke hekel aan fast food maar een big mac nu zou als verse oesters erin gaan, dream on baby…verder koken dus.
De rest van het vlees in de koelwagen van de N.O. Police Department mag ik ook gebruiken, yes, geen big mac, maar wel steak en geloof me, één ding weten ze hier wel… wat een steak is, check die foto! Vijf uur later ben ik uitgebakken, kan geen vlees meer zien, ben kapot en mijn medewerkers snappen niet dat ik nog steeds op mijn benen kan staan.
Wij vragen om een nieuwe keukenwagen, onze vuilwatertanks zitten tjokvol en da’s erg gevaarlijk met besmetingen als je kookt in de
brandende zon, en daarbij vraag ik meteen een nieuwe ploeg om ons nog dezelfde dag af te lossen.
Om 18.00 uur komt een nieuwe ploeg.
Er gaan geruchten dat er nog een dijk op springen staat, ik geloof het allemaal wel. Ze kunnen hier goed overdrijven en iedereen trapt
erin, 20.000 doden, overal gewapende gangs, alligators die de lijken aanvreten… blabla balonie, niet geloven dus… ik geloof juist dat ze de stad gaan openstellen. Onze ploeg wordt opgehaald, we vallen meteen in slaap in de minivan. Morgen komen we weer terug…
DAG 7 Donderdag 15-9-05
De plannen zijn veranderd, de burgemeester geeft een persconferentie waarin hij de openstelling van een aantal delen van de stad aankondigt, onze aanwezigheid in het centrum gaan we terugbrengen tot 1 keukenwagen en in de headquarters van de Salvation Army wordt besloten dat vrijdag, àlle centrale keukenopleggers, àlle mobiele keukens, àlle distributiewagens, en al het overige matrieel en alle Salvation Army medewerkers in 1 karavaan richting La Palace (aan de rand van new Orleans) gaan om vanuit daar veel sneller in New Orleans te kunnen zijn om de bewoners sneller en beter te kunnen ondersteunen.
Oké… ik heb hier wat cijfers gekregen van die karavaan; de grootste verplaatsing ooit aan één stuk van humanitaire diensten in de States, CNN gaat de hele operatie volgen.
Grootkeukenopleggers 8
Voedseldistributiewagens 102
Grootkeuken vrachtwagens 54
Een onbekend aantal opleggers voor het vervoer van bedden, tenten, generators, waterzuiveringsinstalaties enz…
Vrijwilligers 600
Verspreid over Louisiana bevinden zich 22 vluchteling opvangplaatsen van de Salvation Army welke 32.000 mensen herbergen.
Tot 7 september had de Salvation Army 800.000 maaltijden uitgeserveerd... bizar.
Er gaan geruchten dat het er inmiddels 2.000.000 zijn, vanavond hoop ik daar meer exacte cijfers over te hebben.
Ik zou eigenlijk vrijdagavond teruggaan naar Houston gaan om even goed te chillen in een chic hotel om zaterdag terug te vliegen naar Nederland (moet zondagavond weer koken in Nederland!!!), maar besluit dus toch om mee te gaan, ik wil dat wel meemaken, zo’n enorme operatie.
Moet een chaplan helpen met wat klusjes. Ze vertelt me dat ze hier is om families in Baton Rouge op te vangen die hun dierbaren in de
koelhuizen op het industrieterrein komen identificieren, mijn god, ineens moet ik onder de douche, wat heb ik gejankt onder de douche
om die kutellende hier.
Ondertussen vertrappen de plaatselijk en landelijk kopstukken elkaar om zonder kleerscheuren hier uit te komen, beschuldigingen heen en weer, de media lust er weer pap van, en het volk is voor de zoveelste keer afgeleid van de echte problemen die dit land heeft. In de auto, onderweg naar de centrale keuken (hier om de hoek) hoor ik op de radio reclame van autofabrikanten met een speciale Katrina aanbieding, generator boeren met een Katrinadiscount, misselijke lui…
We gaan de headquarters inpakken met zo'n 300 man, vannacht moeten we klaar zijn, morgen om 3 uur 's middags rijden we in een enorme kolonne met politie en legerescorte. Alle op- en afritten tussen hier en New Orleans worden afgelsoten en alle stoplichten uitgezet, kicken!
5e verslag
Dag 8 Vrijdag16-9-05
Asfalt vreten wordt het ...
De hele nacht is er doorgewerkt om alle opleggers en vrachtwagens te laden om vanmiddag om 15 uur te kunnen vertrekken.
De planning is strak, de verhuizing moet plaatshebben tussen 15 en 17 omdat we hopen de keukens voor de nacht weer opgebouwd te hebben, zodat we morgen weer warm eten kunnen uitdelen. Vandaag hebben we alleen broodjes en sap uitgedeeld i.v.m. de
verhuisoperatie.
Het is verdomme 39 graden celsius, niet normaal... jeetje, weet je wat Amerikanen hier tussen de middag doen??? Zich volvreten met
snackvoer en vervolgens een dutje doen van zo'n uur in de auto met de airco aan en de motor dus ook, leve global warming, vind je het gek dat ze hier meer energie opvreten dan waar dan ook op aarde. Ik zou Kyoto ook niet ondetekenen als ik Bush was, dat kunnen ze hier namelijk nooit waarmaken.
Gisteren was Bush weer in New Orleans, weer wat stemmen binnengehaald. Het lukt hem nog aardig ook en Katrina komt ook handig uit wat betreft de aandachtsverschuiving van de oorlog in Irak af, het zijn namelijk nu zo'n beetje de bloederigste dagen sinds de invasie...
Vanmiddag een stuk gereden tussen Beloxie en New Orleans, nou ik dacht dat ik alles al gezien had, vergeet het maar, hele dorpjes waarvan alleen nog de stoplichten gedeeltelijk overeind staan. De weg is hier nu pas weer vrijgemaakt en toegankelijk voor auto's.
De karavaan gaat zo rijden en ik mag in de plaatselijke computerwinkel Circuit City om de hoek van de vertrekplek van de karavaan even een mailtje sturen. Ben benieuwd naar de caravaan en ik mis de frietjes van Manders op de Hoogstraat in Eindhoven en ik mis heel erg de bonbons van Pucini in Amsterdam, verdomme, waarom ben ik zo'n verwend nest terwijl ze hier helemaal niets hebben om aan hun kont te krabben.
laterzzz!
Als ik terugkom op de plek van vertrek blijkt dat de karavaan al aan het rijden is, verdomme, al die moeite voor niets, extra dag gebleven voor die karavaan. Ik stap in m’n huurautoke en zet hem op een scheuren op de snelweg Baton Rouge - New Orleans en na zo’n 30 km kom ik al de eerste stilstaande vrachtwagens tegen, even verderop weer een kolonne van zo'n 20 wagens, op een viaduct 5 á 6 opleggers, jeetje wat een puinhoop, de hele karavaan is uit elkaar gevallen, ik zie nergens de militaire en politiebegeleiding die we zouden krijgen en de op- en afritten zijn gewoon toegankelijk, ik bel vanuit de auto en Don vertelt me dat het een grote puinhoop is en dat het nachtwerk gaat worden voordat alle vrachtwagens (incl. de verdwaalde) de stad ingeloodsd zullen zijn.
Ik besluit terug te gaan naar Baton Rouge.
Ik zit in een Cajun restaurantje lekker te eten en tv te kijken als de uitzendingen worden onderbroken met een behoorlijk heftig weerbericht betreffende het gebied rond Baton Rouge, er komt een enorme storm aan, geen orkaan, zeggen ze, maar wel eentje om u tegen te zeggen…
Ik denk, ik ga snel terug naar de chapel van de Salvation Army, kijken of mijn ploegje uit New Orleans eindelijk terug is. We komen tegelijkertijd aan en de storm ook, heftig… mega. Blikseminslagen overal en een muur van regen, nou het is net een monsoon in het kwadraat, de straat voor de chapel loopt binnen no time vol met water, de riolen kunnen het niet aan. De beheerster van chapel, lief oud vrouwtje, zo dik dat ze nauwelijks kan lopen, zegt, 'dit is gewoon een flinke regenbuui, heel normal voor deze tijd van het jaar'...jaja, denk ik dan. Biertje en een sigaret onder de veranda en kijken hoe de hemel heftig naar beneden komt, prachtig schouwspel, begint donker te worden.
Schijnt dat de FEMA sinds vandaag een permanent hulpkantoor heeft in Baton Rouge, da’s handig om zo’n 3 weken na de ramp eindelijk een vaste basis te hebben in de stad waar verreweg de meeste evacuees zich ophouden (400.000 man). Sufferds, ze blijven maar een beetje aanmodderen hier...
Maak je maar niet druk; de eerste dikke kontrakten met grote bouwbedrijven voor de wederopbouw zijn al vergeven, daar zijn ze wel heel snel mee en dat wordt natuurlijk vanuit Washington geregeld, old boys network, wat een prachtig land om rijk te zijn en nog rijker te worden…
Evacuees kunnen aanspraak maken op een soort creditcard van de FEMA. Hiermee kunnen ze allerlei dingen kopen die ze nodig achten. Je ziet ze bij de Wall Mart in de rij staan met de meest krankzinnige troep in de winkelwagen en daarbovenop een flatscreen televisie. Kun je het je voorstellen, je huis is weg, je weet misschien niet eens waar de rest van je familie is, en wat heb je nodig op je motelkamer, je eigen flatscreen televisie, die je eigenlijk altijd al wilde hebben maar nooit kon betalen. Weet je… ik kan het hen eigenlijk niet eens kwalijk nemen. De armoede is hier zo extreem groot dat ik de indruk heel even heb gehad dat dit land bijna op het randje stond van een kleine zuidelijke burgeroorlog, de eerste 3 dagen na de ramp. Dit is niet overdrijven hoor… de verschillen zijn hier zo groot, onvoorstelbaar.
Sinds de sociale diensten, gezondheidszorg, arbodiensten en andere staatsinstellingen geprivatiseerd zijn, is dit land in een soort neerwaartse spiraal terechtgekomen waar het eigenlijk nog maar heel moeilijk uit zal kunnen komen. Meneer Balkenende en zijn vriendjes in de regering zouden hier maar’s 6 maandjes moeten komen wonen tussen deze mensen voordat ze besluiten onze voorziennignen in Nederland naar Amerikaans model aan de lopende band te privatiseren, dan zouden ze wel heel anders piepen in hun glazen kooien daar in Den Haag.
De hulplijnen blijken nog steeds gruwelijk langs elkaar te werken, er staan al 10 dagen zo’n 100 vrachtwagens voor de FEMA aan de rand van New Orleans met water, ijs, voedsel en andere supplies te wachten. Waarop? Niemand weet het, inmiddels is het allemaal niet meer nodig en kosten die vrachtwagens 600 dollar per vrachtwagen per dag.
Het rode kruis heb ik nog steeds niet gesignaleerd, gisteren bezocht Bush weer New Orleans en op de achtergrond van het podium zag ik wel een Amerikaanse rode kruis vlag hangen... hemmm? Wat is dat, we hebben die gasten al die dagen hier niet gezien en ineens hangt daar een vlag achter de gevaarlijkste man op aarde, natuurlijk, het wordt op alle zenders live uitgezonden, bahbah!
Met weemoed zit ik met mijn keukenmaatjes onder de veranda naar het onweer te kijken en terug te blikken naar een heel bijzondere week. We hebben op onze eigen manier bergen verschoven en heftige reacties losgemaakt. The French Quarter en hun bewoners hebben een plek veroverd in ons hart. Wat een stad... we vinden geen woorden om ons gevoel te omschrijven. We hebben uiteindelijk zo'n 1500 man per dag van eten voorzien, maar vooral een warm gevoel gegeven aan die mensen en hun een hart onder de riem gestoken. Vanuit La Place wordt gebeld dat de wagens nog steeds niet allemaal binnen zijn, we moeten eigenlijk allemaal wel een
beetje lachen, de chapel is helemaal leeg, we zitten er met zijn zessen en de hemel komt nog steeds met het nodige geweld naar beneden. Daar zitten we dan, aan de delta van de machtige Mississipi de laatste momenten van dit prachtige avontuur te proeven. Louisiana, wat een prachtige plek... komt dat zien!
Morgen lekker terug rijden naar Houston, weer schone kleertjes kopen alvorens het vliegtuig in te stappen. En het regent en dondert nog steeds, amai.
E-Mail: info@amaro.nl
Website: http://www.amaro.nl
| |
| aanvullingen | |
