Peace Race Baghdad - 48 deelnemers uit België
Jan - 18.02.2003 12:20
Fire Gym, een portclub voor het volk uit Brussel is met 48 deelnemers en 20.000 potloden, sportkledij en ballen aangekomen in Baghdad op 16/02 om deel te nemen aan de NASYO-conferentie No war in Iraq en een run for Peace van 19-21 february. Zij geven een eerste verslag.
De groep bijeen in Brussel
60 dozen materiaal uitladen in Baghdad
Bezoek aan de Universiteit van Baghdad
Basketbal met Firegym en BBC Baghdad
T-shirt: No war in Iraq or elswhere
-----------
Lise
-----------
Propere straten hier! Je zou denken, over een maand of twee zullen bommen hier alles verwoesten, wat heeft het zin om de straten te vegen. Neen, de Irakezen gaan gewoon door met het leven. Iedereen gaat naar school, huizen worden gebouwd, ieder is bezig met zijn dagdagelijkse taken. Sim vertelt: ‘Wat me het meest raakt en verbaasd is het pacifisme van de Irakezen. Laat de oorlog maar komen, "we can handle it!" zeggen de Irakezen fier in koor. We overleefden een eerste oorlog, daarna 12 jaar van embargo. Wat niet wil zeggen dat ze een oorlog willen natuurlijk. Het eerste wat je hoort is dat ze het goed vinden dat wij hier op reis komen voor de vrede. Maar je hebt niet het gevoel dat de Irakezen zich voorbereiden op een oorlog. Georganiseerd verzet zien we niet.
Vandaag brachten we bezoek aan de universiteit departement ‘Engineering’. Wat me verheugde was dat vrouwen hier goed vertegenwoordigd zijn. De vrouwen maken een goede 30% van deze departementsbevolking uit. Ik voelde me daar thuis, zag niet veel verschil met waar ik dagelijks verblijf. We hebben een tiental gidsen die ons begeleiden, tolk spelen en op onze vragen antwoorden. Ikzelf sprak met Osama, een vertaler-tolk Duits. Studeren hier is gratis, zegt hij, maar na je studies moet je wel in Irak je beroep uitoefenen. Als je naar het buitenland gaat (hij zou graag naar Duitsland trekken), moet je veel betalen. Wat hij daarvan dacht? Redelijk logisch, moest je zonder problemen naar het buitenland kunnen gaan nadat je gestudeerd hebt op Iraakse kost, zou de meerderheid van de Irakezen die unif volgden naar het buitenland trekken. Daar is er immers geen oorlogsdreiging, geen embargo en zou het rijker leven zijn. Dat laatste heb ik proberen relativeren, het is zo dat wij rijker zijn dan de Irakezen, maar op de rug van wat nu de derde wereld is. Niet echt iets om trots op te zijn. Ik wil hem ook niet beamen dat hij, met al het racisme en de discriminatie in Europa snel rijk zou worden…
Wat we in het straatbeeld hier gewoon moeten worden is de kop van Saddam, in elke hoek van de straat. Standbeelden, schilderijen, foto’s, het is al Saddam wat de klok slaat. Dat heb je in heel de Arabische wereld, beaamt Salim, een twintiger uit Mechelen. "Ik was ook in Syrië, en daar zie je net hetzelfde fenomeen. Ook in gesprekken merk je dat ze geen kwaad woord over Saddam vertellen. In dit deel van de wereld heb je 3 mensen waar je nooit kwaad over spreekt, dat is je moeder, God en de leider. Of Saddam een reden is om Irak militair aan te vallen? Zie, als je vader slecht is, ga je dat ook niet aan iedereen vertellen. Je gaat dat tussen vier ogen met je vader willen bespreken. Als Saddam een slechte leider is, zullen de Irakezen dat zelf oplossen. Een Amerikaanse oorlog zal de situatie enkel verergeren." Osama, een Irakese tolk is kritisch over Saddam. Deze leider doet goede en slechte dingen. De oorlog tegen Koeweit was fout. Maar met 12 jaar embargo hebben we onze straf wel gehad! En wat hij niet begrijpt is waarom Amerika Irak wil aanvallen. OK dat het voor de olie is, maar Irak wil gerust handel drijven met Amerika. Ze kunnen olie krijgen! Als wij vertellen dat we denken dat het Amerika om de macht te doen is, dat ze de Irakese onafhankelijkheid niet verdragen, stemt hij mee in.
Dat de Irakezen fier zijn op hun land merken we. Vandaag bezochten we meteen 2 musea over de geschiedenis van Irak. En omdat we hen braaf gevolgd hadden tot in de musea, mochten we ’s avonds een match basketbal spelen in een sportclub samen met Irakese sporters. Een aangename verbroedering voor de mannen van Firegym, ik keek liever en zag dat het goed was.
-----------
Milly
-----------
Vandaag hebben we dus eerst de universiteit bezocht. Onderweg ernaar toe hadden we een accidentje. Door de affiche van de jongerenconferentie op de voorruit, had de chauffeur onvoldoende zicht op de weg en reed hij een man omver. Het was eventjes paniek op de bus, maar de man kwam er met de schrik vanaf. In de namiddag vertelden de gidsen ons dat hij gezond en wel weer thuis was.
In de universiteit was de verbazing onder de studenten groot toen wij met 50 Belgen kwamen binnenvallen. Jammer genoeg was er weinig tijd om wat te praten. Wat ik onthouden heb, is dat het onderwijs gratis is, van de eerste klas van de lagere school tot en met de universiteit. Alleen buitenlandse studenten betalen, tenzij ze natuurlijk een beurs hebben, zoals de Palestijnse jongen, die ons te woord stond. Maar zelfs als je betaalt, is dat nog maar 2 à 3000 dollar. In Jordanië betaal je 2 tot 3 keer meer. Hanife bezocht het scheikunde labo. Daar ondervonden ze veel problemen van het embargo. Ze zouden eens een kernbom kunnen maken ! Mohamed sprak met studenten ‘engineering’. Zij vonden ook dat zij door het embargo niet aan de nodige computers en ander technisch materiaal geraakten.
Praten de studenten veel over de oorlog ? Ja, vertelde een studentin Arabische talen, we praten erover, zoals we ook over andere dingen praten. Maar we maken geen schuilkelders klaar, liet Sven zich vertellen, de Amerikanen ontwikkelen toch bommen, die door alles heen gaan. Beter dat we gewoon in onze huizen blijven, daar hebben we misschien nog een kans om te ontsnappen.
Na de (nieuwe) universiteit, bezochten we de oude, zelfs de oudste universiteit van de wereld : de Al Mustansiriya school, gesticht in 1226 A.D. Daar was ook een medische faculteit waar patiënten onderzocht werden en medicamenten uitgetest. Het was bijna niet te geloven dat het gebouw zo oud was. De bakstenen zagen er eerder modern uit. Maar later in het historisch museum toonden ze hoe de eerste bakstenen eruit zagen en dat was net zoals in de school.
We hadden verschillende gidsen, die verschillende talen spraken : Engels, Duits, Frans en Spaans. Voor mij een gelegenheid om nog eens Spaans te spreken en voor de gids ook. Ik had het gevoel alsof er steeds meer gidsen bijkwamen, vooral na ons bezoek aan de universiteit. Voor hen was het ook een gelegenheid om de musea te bezoeken. Shema, mijn Spaanstalige gids, vertelde dat het embargo vooral voelbaar is op het vlak van de gezondheid. Veel ziekten staken de kop op die ze tevoren niet kenden. En er zijn geen medicamenten. Haar zuster bijvoorbeeld had 5 kinderen verloren. En de situatie van de vrouw ? Hier in Bagdad is de vrouw vrij te doen wat ze wil : studeren, werken, … Maar in het zuiden is het veel traditioneler, daar zit de vrouw vooral thuis.
En wat vinden de mensen van Saddam ? Shema zegt dat de mensen van Saddam houden, omdat hij vooral aandacht heeft voor de kinderen. Ahmed, de gids van Hanife, is wat meer genuanceerd. Hij zegt dat er mensen vóór en tegen hem zijn. Maar als het om de oorlog gaat staat iedereen aan de kant van Saddam. Hij slaagt er toch maar in het been stijf te houden tegen de Amerikanen. Een andere Ahmed had dat gisteravond ook al zo gezegd : eerst de oorlog, dan de rest.
De Irakezen hebben ons tot nu toe het beste van hun hoofdstad laten zien. Voor ons eerder een teleurstelling, maar ik denk dat het vanuit hun standpunt gezien begrijpelijk is. Morgen maken we er werk van om de gevolgen van het embargo te zien.
 E-Mail: jan@steun.be  Website: http://www.peacerace.be
|
