|
|  |
Discussie over geweldloosheid n.a.v. D14
Jeroen Davids - 25.11.2001 11:11
In België wordt blijkbaar hard gediscussieerd over geweldloosheid. Hieronder vind je daar een voorbeeld van. Ik vind het interessant om te zien dat de strategie van de bewindvoerders toch vruchten afwerpt. De eerste tekst is afkomstig van iemand van de Belgische KP. Ik vermoed dat dat Communistische Partij is, maar blijkbaar zijn die door de jaren heen een heel brave partij geworden.
Tekst van Arne Baillière
Herieschoppers. Amokmakers. Heethoofden. Politieke Hooligans. Vandalen. De reputatie van de anti- globaliseringsbeweging was na de mediahype rond het geweld in Seattle, Göteborg en Genua helemaal om zeep. Met de komst van het Europees voorzitterschap vreesden velen dat het ook in België tot rellen zou komen. Maar de beweging heeft zich hier van een heel andere kant laten zien. Vreedzaam en feestelijk protest was er in Brugge, Leuven, Luik en Gent. Brussel komt eraan. Eén zaak is zeker: in België is er vooruitgang geboekt.
"Een grote actie zit er niet in, maar we roepen op tot overleg om toch minstens een symbolisch protest te laten horen." Dat stond er in de eerste brief die Attac- Brugge naar allerlei organisaties en individuen stuurde. Dat was begin juli. Tijdens de Europese top voor buitenlandse handel op 6 september trok onder het oog van de inernationale pers een manifestatie van 1500 man door de Brugse binnenstad, gevolgd door een manifeest in het Astridpark. Het "S06"- comite van meer dan 30 zeer diverse organisaties leverde een puik staaltje werk. Alles verliep vreedzaam. Voor de betoging werd voor het eerst in de geschiedenis van de beweging een delegatie ontvangen door Eurotop-voorzitster Annemie Neyts. De weerklank was enorm: zelfs Trends publiceerde een dossier van 8 bladzijden over de het Brugse Manifeest. Het ijs was gebroken: door het vreedzaam verloop te Brugge kwamen ook de onderhandelingen tussen het Gentse stadsbestuur en het lokale O-19 comité los.
Ondertussen begon zich echter in de beweging een vreemd conflict af te spelen: De vakbondstop begon zich in dit eenheidsfront met de NGO´s, derde wereld- organisaties, klein links en vooruitstrevende jongeren steeds minder thuis te voelen. Men vreesde voor een verlies aan aandacht voor de eigen eisenbundels. In Luik organiseerden de vakbonden een aparte betoging naar aanleiding van de Eurotop van de ministers van Financiën. Het lukte: met 7000 was de vakbondsbetoging veel groter dan die van de democratische globalisten de dag nadien, die een kleine duizend man op de been bracht. Maar in Gent lukte het niet: met 6000 moesten de bonden het afleggen tegen de 13000 van de coalitie van democratische globalisten, een historisch feit. Het wordt nu afwachten hoe de houding van de bonden verder zal evolueren.
Ook in Gent verliep alles vreedzaam. En vooral feestelijk: 2000 jongeren gingen nog tot vier uur ´s ochtends uit de bol voor een ander Europa: met optredens, dj´s, wijn van de wereldwinkel en tonnen enthousiasme. De democratische globaliseringsbeweging is er in geslaagd aansluiting te vinden met de moderne festivalcultuur! Nieuwe spelers zoals Attac en Indymedia mogen op hun palmares schrijven dat ze de moderne actiemethodes- en strategieën in België binnenbrachten. De know- how en de tomeloze inzet van de organisatoren deed de rest.
EU- voorzitter Guy Verhofstadt moet nu ook de realiteit onder ogen zien: dit zijn geen amokmakers, geen politieke hooligans, dit zijn burgers die elk vanuit hun eigen overtuiging democratisch opkomen voor een rechtvaardiger wereldhandel met meer kansen voor de zwaksten. Het feit dat hij een internationale conferentie over globalisering organiseerde , biedt enkele perspectieven.
Niet alleen omdat ze inhoudt dat door de publieke opinie de democratische globaliseringsbeweging van een bende amokmakers naar gesprekspartner is opgewaardeerd, maar ook omdat ze op een moment komt dat er steeds meer pogingen opgaan om de beweging te linken aan de ´strijd tegen het terrorisme´. Dankzij de vreedzame manifestaties in België is er een nieuwe dimensie toegevoegd aan het debat.
Natuurlijk was het een evenement met een hoog PR- gehalte, en een radicale wijziging in de standpunten van beide zijden was er niet echt te verwachten. Vanuit de beleidshoek blijft men enkel heil zien in een verdere liberalisering van de wereldhandel. Wij willen de globalisering van het welzijn door de herverdeling van de welvaart. Het debat zal voortgezet worden in Brussel op 14 december, en erna. Het collectief streven naar een betere samenleving staat weer in het brandpunt van de belangstelling, en dat is goed.
Antwoord van Christophe Callewaert
De tekst van Arne gaat over geweld en geweldloosheid binnen de antiglobaliseringsbeweging. Het is een kwestie die hier op Indymedia en in alle andere perskanalen al veel inkt deed vloeien.
Zelf ben ik nog niet vaak getuige geweest van geweld. Ik heb wel eens een knokpartij gezien in de uitgaansbuurt. Ik heb al ontelbare keren de politie zien te keer gaan tegen betogers. Ik zit wel ook eens apathisch te staren naar mateloos geweld op de televisie, naar groene lichtflitsen boven een donkere stad of naar Israëlische soldaten die op stenengooiende kinderen schieten.
Toen ik in Kinshasa was, heb ik twee mensen zien sterven. Eén jongen die van het dak van een overvolle bus viel en prompt door een twee bus werd overreden. Zijn verhakkelde lichaam liet men langs de kant van de weg liggen. Ambulances zijn er niet in de volkswijken van Kinshasa en geld voor het hospitaal had de familie van de jongen toch niet. Een andere keer zag ik een man in een greppel langs een andere weg zomaar zijn laatste adem uitblazen. Niemand keek op, niemand liet een traan. Het is wellicht moeilijk medelijden te hebben, als je honger lijdt. Het was de tijd dat Kabila nog leefde en België weigerde hulp te geven of schulden kwijt te schelden zolang er geen democratie en vrijheid was in Congo. Het was ook de tijd dat Ludo Martens (Solidair) en Colette Braeckman (Le Soir) nog de enige waren die schreven dat een derde van het Congolese grondgebied bezet werd door Oegandese en Rwandese troepen en dat Belgische en Amerikaanse bedrijven veel geld verdienden aan deze vuile oorlog. Het was de eerste keer dat ik geconfronteerd werd met het geweld van dit systeem waar ik 25 jaar lang zorgeloos in opgegroeid was en waar ik voor mijn vertrek dikke boeken had over gelezen.
Het is niet altijd makkelijk om een concreet zicht te krijgen op wat geweld eigenlijk is vanuit je luie bureaustoel (zoals in mijn geval) of je luie gemeenteraadszetel (zoals in Arnes geval).
Soms moet je daar een extra inspanning voor doen. Je kan bijvoorbeeld een nieuwsbericht nemen en het lezen tot je voor je ogen ziet wat er echt gebeurd is. Neem nu dit bericht van BBC.uk.com van donderdag 22 november.
Voor je het bericht leest, eerst nog dit. Enkele weken geleden stond hier een foto met een vrouw die verontwaardigd twee bijna identieke gele pakjes omhoog houdt. Het ene pakje is een voedselpakket, het andere een clusterbom (of tenminste een niet ontplofte onderdeel van een clusterbom). Ik weet niet wat jouw reactie was toen je die foto zag. Misschien heb je eens gelachen of verontwaardigd met je hoofd geschud. Mijn reactie zal iets tussen de twee geweest zijn.
“Local United Nations officials in western Afghanistan have asked the Americans to stop dropping food packets in certain areas.
At least one person has been killed and others maimed after mistaking unexploded cluster bombs for the food packets, which are the same bright yellow colour.
On Wednesday, 15-year-old Sayyid Ahmad Sanef spotted what he thought was one of the yellow food packets.
He picked it up to look at it. It blew his head off. At least one other young boy lost his hand and forearm when he similarly mistook one of the deadly yellow bomblets for a food packet.”
Sayyid leefde in een land waar 7 miljoen mensen afhankelijk zijn van voedselhulp. Ik weet niet of iemand hem ooit duidelijk gemaakt heeft waarom Amerikaanse vliegtuigen bommen dropten op de wijk waar hij woonde. Hij zal vast niet geweten hebben dat dat was omdat het Amerikaanse bedrijf Unocal broedt op een pijpleiding door zijn land en omdat de Taliban die er voor zorgden dat hij nooit het gezicht van zijn moeder mocht zien in het openbaar en die nooit aan de macht zouden gekomen zijn zonder de hulp van diezelfde Amerikanen, omdat die Taliban dus niet de stabiliteit konden verzekeren die voor de bouw van zo’n pijpleiding nodig is. Sayyid liep die dag door het puin van de wijk waar enkele weken geleden na precisiebombardementen verschillende doden vielen. Hij was samen met vriendjes op zoek naar zo’n voedselpakket. Sayyid zal wellicht ook honger gehad hebben omdat de bombardementen de voedselbedeling verhinderden en Bush aan buur Pakistan gevraagd had om de grenzen te sluiten voor de buitenlandse voedselkonvooien. Sayyids hoofd werd weggeblazen omdat die Amerikanen zo stom zijn om hun voedselpaketten dezelfde vorm en kleur te geven als hun bommen.
Dát is geweld, dat is wreedheid mét een gezicht zou ik bijna durven schrijven, mocht dat in deze omstandigheden niet zo cynisch zijn. Het is heel rauw geweld. Het is bewust, doelgericht, genadeloos en heel bloederig.
Arne heeft het niet over dit geweld in zijn artikel. Hoewel het in zijn tekst gaat over betogingen tegen mensen die dit soort geweld promoten, heeft hij er in zijn tekst geen letter of spatie voor over. Laten we nog eens terugkeren naar die 19de oktober. Dertienduizend mensen kwamen toen op straat om het stopzetten van deze waanzinnige oorlog tegen Sayyid en zijn landgenoten te eisen. De betoging passeerde rakelings langs een uithoek van de rode zone zodat Verhofstadt, Blair en Schröder wellicht alleen de sirenes van het Forum voor Vredesactie gehoord hebben. Zou Verhofstadt daar toen een mopje over gemaakt hebben tegen Blair? Hoe dan ook beslisten de heren later op de avond unaniem om de verderzetting van de bombardementen onvoorwaardelijk te steunen.
Het was voor veel mensen een klap in het gezicht toen ze het nieuws in het laatavondjournaal hoorden. Zo’n machtige betoging meegemaakt en toch zo’n beslissing. Bij Arne lees je niets over die heel gemengde gevoelens. Bij hem enkel blijheid over het uitblijven van geweld.
“EU- voorzitter Guy Verhofstadt moet nu ook de realiteit onder ogen zien: dit zijn geen amokmakers, geen politieke hooligans, dit zijn burgers die elk vanuit hun eigen overtuiging democratisch opkomen voor een rechtvaardiger wereldhandel met meer kansen voor de zwaksten. Het feit dat hij een internationale conferentie over globalisering organiseerde, biedt enkele perspectieven.
Niet alleen omdat ze inhoudt dat door de publieke opinie de democratische globaliseringsbeweging van een bende amokmakers naar gesprekspartner is opgewaardeerd, maar ook omdat ze op een moment komt dat er steeds meer pogingen opgaan om de beweging te linken aan de ´strijd tegen het terrorisme´. Dankzij de vreedzame manifestaties in België is er een nieuwe dimensie toegevoegd aan het debat.”
Voilà, zover zijn we nu. We zijn niet meer verontwaardigd omdat we niet gehoord worden. We vragen ons niet meer af of we toch niet een andere strategie hadden moeten kiezen. We zitten niet samen om te kijken of het in Laken niet eens anders moet. Nee, wat overblijft is een gevoel van tevredenheid omdat Verhofstadt ons geen hooligans meer kan noemen. We hadden al onze geuzennaam afgezworen om democratische globalisten te worden. Nu nog onze broek afdoen en we staan helemaal in ons bloot gat.
Ik heb hier al eens geprotesteerd dat ik die term “democratische globalisten” maar niks vond. Ik dacht toen nog dat men die term gebruikte om het verschil duidelijk te maken met extreemrechts. Nu weet ik beter: we heten democratische globalisten omdat we totaal ongevaarlijke hielenlikkers geworden zijn. We zijn nu een gesprekspartner van Verhofstadt, hoera. Die vele honderden piepjongeren die deelnamen aan de antikapitalistische jongerenmars met hun che t-shirt en hun “geen oorlog om olie” pin, zullen raar opkijken als ze dat horen.
De laatste keer dat ik geweld zag, was zondag, 11 november. De sabéniens betoogden tegen het faillissement van het bedrijf waar ze zo graag gewerkt hebben. De betogers hadden de toelating gekregen om tot aan de vertrekhal te stappen. Halverwege stuitten we op een gigantisch politiecordon. Een rij politieagenten, daarachter verschillende overvalwagens en een dreigend waterkanon. Er was geen doorkomen aan. De gemoederen raakten verhit. Enkele jongeren glipten de garages binnen en spoten brandblusapparaten leeg op de politieagenten. De garages werden onmiddellijk afgesloten door een nieuwe rij agenten. Even kwam het tot trek- en duwwerk. Een hostess op hoge hakken en met mooi gelakte nagels, fluisterde me in het oor: “On va casser le batîment, s’ils ne nous laissent pas faire.” Enkele arbeiders bonden een sjaal voor hun gezicht en duwden tegen de rij agenten. Het waterkanon kwam dreigend dichterbij. Maar het was snel weer voorbij. De betogers keerden ontgoocheld en verward terug naar huis. Sabena bleef failliet. Ik weet niet of Arne die dag aanwezig was in Zaventem. Ik vraag me af wat hij van die betoging denkt. Zou hij spijt hebben dat ze niet geheel vreedzaam verlopen is of toch een beetje opgelucht dat door het kundige optreden van de politie én de vakbondstop de reputatie van de sabéniens niet helemaal om zeep is?
|
| Lees meer over: globalisering | | aanvullingen | | | vraagje | W - 26.11.2001 14:30
"maar ook omdat ze op een moment komt dat er steeds meer pogingen opgaan om de beweging te linken aan de ´strijd tegen het terrorisme´."
>>wat word hier mee bedoeld? gaat er ook een globaliserings legioen naar ´terroristische staten´
of terrorisme op alle fronten (overheid en groepen)
verder vind ik het jammer dat er niet wordt geschreven over geweld bij betogingen zelf, wat zijn de oorzaken, en hoe kan je dat tegen gaan.
| |
| aanvullingen | |
